اجرا به نسبت خوبی بود چیزی که خیلی قابل لمس بود، برای اجرای همچین نمایشی نیازی به تمرین خیلی زیادی داره و خسته نباشید میگم به عوامل و بازیگران، در حین اجرا دو، سه بار شخصیت کوروش تپق زدند که البته قابل درک بود به خاطر حجم تحرکاتی که در طول اجرا داشتند تمرکزشون رو بهم بریزه، اما در نمایشنامه چیزی قابل لمس بود اینکه زمان طول نمایشنامه تغییر میکرد احتمالا خیلی ها نقطه قوت بدونن ولی در اجرا باعث تحت تاثیر قرار دادن درام میشه چیزی که اساتید تئاتر توصیه میکنن اینه زمان داخل نمایشنامه از 24 ساعت بیشتر نشه البته مثال های زیادی هم هست که در طول هفته ها یا ماه ها و حتی سال ها اتفاق میوفته اما پیش زمینه های آنها قابل دسترس هست که در تئاتر انگلستان اجرا میشه، پرده های صحنه فلش بک هم جالب بود برام و اجرایی کردن فلش بک اونم چندین مرتبه در تئاتر کار آسونی نیست ولی به نظرم در درام جای فلش بک نیست در سینما جذاب تر هست، چیزی که سعی دارم بگم با نوع بازی هایی که شاهد بودم، دکور، تم،بازی، دیالوگ ها،تنش ها، موضوع و قصه کار، بیشتر میتونم بگم شاهد یک فیلم سینمایی زنده بودم تا یک درام و حس درام واقعا خیلی کم بود برام. در کل خسته نباشید میگم به عوامل و بازیگران خدا قوت

بعد از مدت ها شاهد یک نمایش شاهکار بودم واقعا تبریک میگم اول به نمایشنامه نویس و دراماتورژ آقای پیروز محمدی بابت خلق فوق العاده ی همچین متنی و بعد محمدرضا بصیری کارگردان بسیار خلاق و حرفه ای، و تمام بازیگران و عوامل خوب نمایش اکوئوس.
نمایش با یک شروع جذاب و هیجان انگیز با موزیک منسجم با اجرا شروع میشه و تا آخر مخاطب رو جذب اجرا نگه میداره، شروع قصه دراماتیک و پرداختن آن و بازی خوبی که از بازیگران شاهد بودیم خیره کننده بود تا آخر اجرا استفاده از موزیک بسیار به جا و درست و دراماتیک بود، طراحی لباس، گریم و طراحی نور جذاب بود، با طراحی صحنه اندکی مشکل داشتم اما با توجه به محدودیت های صحنه ای و نوع صندلی های تماشاخانه ایراد اساسی به طراح صحنه یا کارگردان وارد نیست و در عین میتونم بگم بهترین بهترین طراحی صحنه نسبت به تماشاختنه شکل گرفته بود. چیزی دیگری که منو مجذوب خودش کرد حرکت بازیگران و میزان سن اجرا بود که طراحی حرکت بسیار هوشمندانه و حرفه شکل گرفته بود، شاهد یک اجرایی بودیم که از نظر فنی و تکنیکی کاملا بی نقص بود و تماشاگران را تا آخر میخکوب نگه داشت.
اما از نظر متن و نمایشنامه هرچی بگم کم گفتم تمامی استاندارد های نمایشنامه نویسی رعایت شده بود، شخصیت ها تماما شکل گرفته بود، قصه به بهترین شکل دراماتیک داشت جلو میرفت و لحظه به لحظه مخاطب رو با خودش همراه میکرد، قصه با کنش های نمایشی بسیار، شکاف مسائل روانشناسی و روانکاوی در اوج خود لحظات تراژدیکی رو برای ما خلق کرد، تمام احساسات صحنه رو به مخاطب انتقال میداد همدردی، نفرت، خشم، جنون، عشق،لذت،ترس،تنهایی،وحشت... . در کل جدا از کارگردانی خوب، بازی خوب، صحنه خوب و... شاهد یک درام شاهکار بودم، باز به تمام عوامل و گروه جریان چهارم خسته نباشید و خدا قوت میگم منتظر اجراهای بعدیتون هستم.

نقد های زیادی در رابطه با این نمایش داشتم ولی مخاطبین گرامی و با سواد و با شعور تئاتر کم و بیش حرف های منو زدند.فقط بگم از نظر محتوایی که نمایشنامه باشه ضعیف بود کارگردانی کار آنچنان نقدی بهش وارد نبود و کارگردان با ادب و با اخلاق و با استعداد و هنرمند تئاتر کشورمان کاملا واقف هستند بر نقد ها و امیدوارم که کار های بعدی جذاب تر و تماشایی تر از قبل باشه. خسته نباشید میگم به همه ی عوامل

بسیار بسیار نمایش خیره کننده ای بود از اول تا انتهای اجرا مجذوب کننده با بازی های حرفه و فوق العاده نمایشنامه با کنش های فوق العاده ای که داشت از همه مهمتر داستان و قصه ای که جلو میرفت دیالوگ های دقیقی که با اجرای هر چه زیباتر بازیگران گفته میشد و نکته ها و مفهوم های قابل درک در بین دیالوگ ها، کارگردانی دقیق میزانسن درست،بازی درست و تماشایی، طراحی صحنه، لباس، موسیقی فوق العاده همه دست به دست هم دادن تا یک اجرای فوق العاده ای رو شاهد باشیم و یک مصداق از یک اجرای خوب باشه در برابر اجراهای بدی که شاهد هستیم تا بگیم همه اجرا ها بد نیستند و نقدمان را تحمل کنند.
خسته نباشید میگم به تمام عوامل، بازیگران درجه یک، کارگردان حرفه، و نویسنده ای که با قلمش مخاطب را تا آخرین لحظه میخکوب کرد و همچنین دیگر دست اندرکاران که خیلی زحمت کشیدند بابت این نمایش خدا قوت.
منتظر اجراهای بعدیتون هستم و امیدوارم به همین اندازه جذاب دیدنی و خیره کننده باشه.

یکم دیر راجب این تئاتر دارم نظرمو میگم
چیزی که نقطه مثبت کار میتونه باشه بازی بازیگران است، بسیار راضی کننده و حرفه ای
اما از نظر نمایشنامه بسیار ضعیف بود به نظرم به هیچ عنوان پارامتر های حرفه ای نمایشنامه نویسی رعایت نشده بود و قصه و داستان نمایشنامه اونقدری که باید مخاطب رو جذب کنه نکرد، صحنه غذا خوردنشان هیچ چیزی برای مخاطب نداشت نه درام در اختیار داستان بود نه در اختیار پیش بردن قصه به جز یه کشمکش که به هیچ عنوان در پیش برد داستان به مت هیچ کمکی نکرد و فاجعه ی بزرگ نمایشنامه هم گره گشایی یا پایان بندی اجرا بود که به نظر من تلاش میکرد یه مفهومی رو برسونه ولی به هیچ مفهومی رو نرسوند و در کمال تعجب با هزاران سوال باقی مانده نمایش تموم میشه،
اما از نظر کارگردانی نقطه مثبت اون بازی گرفتن خوب از بازیگران بود اما یک نقدی به میزان سن اجرا دارم که بی دلیل میزانسن صحنه کاملا در ارتباط با قصه و داستان کاملا به بی ربط بود و هیچ کمکی به داستان یا قصه نکرد و مخاطب بیشتر حس غریبی داشت با میزانسن و البته میزانسن صحنه غذاخوردن هم یک ایراد بزرگ در میزانسن بود، نکته بعدی فکر کنم به خاطر کمبودهای مالی و محدودیت های بودجه زیاد مقصرش کارگردان یا طراح صحنه نیست، طراحی صحنه اجرا بود که به هیچ عنوان باور پذیر نبود و صحنه خالی با رنگ های غریب دیوار ها و در های سفید هرچه بیشتر مارو از اجرا دور میکرد. و مثبت ترین نکته اجرا موسیقی بود که انتخاب موسیقی فوق العاده ای داشت و خسته نباشید میگم به تمامی عوامل نمایش انشالله نمایش های بهتری رو ازتون شاهد باشیم

خسته نباشید میگم به عوامل و بازیگران
نمایش بسیار خوبی رو شاهد بودم و نمره کاملی به نمایشنامه میدم چون نمایشنامه بسیار عالی بود، کنش دراماتیک، لحظات کمیک وطنز خلق موقعیت بحرانی و... همه نشون از یک نمایشنامه خوب حرف میزنه و خسته نباشید میگم به نویسنده و تنها نقدی که به نمایشنامه دارم گره گشایی یا پایان بندی نمایشنامه هست که عرض خواهم کرد به چه دلیل.
اما کارگردانی، اگر بخوام تنها ایراد بزرگ کارگردانی اجرا رو توضیح بدم از عدم وجود تمرکز برای مخاطب در اجرا میگم. در نمایشی وقتی همزمان تعدادی بازیگر وجود دارد تا وقتی که این در صحنه هستند قطعا بازی و اکت دارند اما وقتی که تمرکز نمایشنامه یا اجرا بین دو نفر برقراره بازیگران دیگر نباید تمرکز مخاطبان را از بین ببرند مگر اینکه هدف کارگردان همین باشد(که از نظر بنده به لحاظ دراماتیک مخاطب رو جدا میکرد از قصه) البته که بهم ریختگی و قاطی شدن قصه ها و خلق موقعیت بحرانی تم اصلی نمایش بود اما مصادیق زیادی در نمایشنامه های مارتین مک دونا داشتیم که همزمان موقعیت های بحرانی زیادی پیش می آمد ولی هیچکدام از بازیگران همزمان دیالوگ نداشتند یا اگر داشتند تنها در یک صحنه کوتاه در حد یک صفحه نمایشنامه باشه اما در این اجرا ما به طور مداوم شاهد دیالوگ های همزمان، متعدد و مهم از سوی بازیگران فرعی و اصلی با همدیگر بودیم که تمرکز مخاطب را از بین میبرد و مخاطب رو بین دوراهی قرار میذاشت که خب الان به کدوم مکالمه گوش کند، این نقد بسیار جدی برای کارگردانی کار وارده و نقد بعدی میزان سن کار بود که متاسفانه در صحنه هایی هم که دو بازیگر به منسجم دیالوگ داشتند و تمرکز قصه بین آنها بر قرار بود طرف دیگر صحنه بازیگرانی اکت های طنزی داشتند و ما از دیدن آنها تعلل داشتیم چون از سوی دیگر صحنه و دیالوگ های بازیگران متمرکز جا میماندیم و باز مارا بین دوراهی انتخاب تمرکز بین کدام موقعیت قرار میدهد که این مشکل با یک میزان سن درست و فکر شده قابل حل بود.و همچنان که گفته ... دیدن ادامه ›› بودم پایان اجرا هنگام اوج کنش و کشمکش دراماتیک و اوج موقعیت بحرانی و دیالوگ های همزمان، نسبت به گره گشایی پایانی اجرا نقد دارم، وقتی همچین موقعیت های بحرانی خلق میشود و پیچیدگی ها در اوج خود قرار میگیرد باید یک پایان بندی و گره گشایی قوی تری شکل میگیرفت که متاسفانه شاهد آن نبودیم و با وجود مونولوگ آخر اجرا توسط شخصیت رضا و اکت بدون دیالوگ دیگر بازیگران راحت ترین کار و آسون ترین کاری بود که میشد انجام داد و میشه گفت گره گشایی کار از سر خود بازکردن گره گشایی اجرا بود، و از همچین نمایشنامه خوبی انتظار میرفت به اندازه قدرت خود نمایشنامه یک گره گشایی قوی مانند بدنه نمایشنامه داشته باشه که متاسفانه ندیدیم و به همین دلیل باور پذیری گره گشایی برامون سخت شد و مانند سریال های ایرانی تموم شد که انتظار پایان خلاقانه ای داشتم از نمایشنامه. اما نقاط مثبت اجرا، بازی های خوب از سوی بازیگران( به جز بازیگرانی که تقریبا در یک سوم پایانی نمایشنامه وارد میشوند به دلیل شکل نگرفتن شخصیت هایشان) میشه گفت و شکل گیری کامل شخصیت های نقش های اصلی اجرا که باعث جذب کردن مخاطب تا انتهای اجرا میشد.
در کل اجرا با بازی های خوبی که شاهد بودیم باعث خسته نشدن و دنبال کردن و جذب مخاطب تا انتهای اجرا شد اما باز هم خسته نباشید میگم به کارگردان، نویسنده و بازیگران و دیگر عوامل اجرا.خدا قوت