سال هاست که با کارهای علیرضا ناظر فصیحی آشنام. اجراهایی مثل "داستان بزرگ جنگ" و "پدرخوانده" و حالا هم این اجرا رو از این کارگردان خوش فکر دیده ام. چیزی که همیشه منو به دیدن اجراهای ناظر فصیحی ترغیب می کنه دیدگاه بسیار خاص و متفاوتیه که مثل یک موتیف در روح و پیکره کار وجود داره. طرح ساده ای که بدون امکانات ویژه صحنه ای و دقیقا به سنت تاتر بی چیز، رشد می کنه و اون قدر به این رشد ادامه می ده که فضای خاص خودش رو می سازه... بداهه کلا کار مشکلیه اما وقتی با یک بداهه‌پردازی تثبیت شده که هنوز هم توی اجرای خوب و صمیمی بازیگران طراوت اش رو با خودش داره روبرو هستی، فرصت برای لذت بردن پیوسته فراهم می آد. ایده پردازی و خلق بداهه در هر دقیقه و شاید در برخی موارد بی اغراق بشه گفت در هر ثانیه تماشاگر رو متعجب و با خودش همراه می کنه. اجرای شهر زامبی با یک ایده خیلی ساده شروع می شه و به روش سیال ذهن در سه فضای متفاوت به خلاقانه ترین شکل ممکن به گردش در می آد. اجرا با هوشمندی از ابزارهای صحنه ای آشنایی زدایی های پی در پی صورت می ده و این روش نه تنها به آکسسوار های محدود صحنه بلکه به شخصیت پردازی ها و فضای کلی کار هم تسری پیدا می کنه طوری که خلق های صحنه ای به سرعت ادامه پیدا می کنن و فرصت خمیازه کشیدن و به ساعت و موبایل نگاه کردن رو از تماشاگر می گیرند. تماشاگری که از شوآف های ابتر جنسی و شوخی های بی نمک و کم بو و خاصیت مجازی و تلگرامی و... این روزهای بی غرور تاتر خسته شده. بخش دیگری از تاثیر این اجرای کوتاه، فرآیند تفکر مخاطب بعد از اجراست. اجرایی که با تم مایه ای گروتسک در موازنه ای عجیب بین وحشت و خنده در رفت و آمده و باعث به فکر فرو رفتن مخاطبش می شه... تماشاگر ممکنه به این فکر کنه که تو این شهر زامبی ها کی و کجا خودش هم به یک زامبی تبدیل می شه؟... این اجرا رو برای تمام تماشاگران به ویژه اونهایی که از شو آف های مجلل تاتری و اجراهای سانتی مانتال بی خاصیت و... خسته شدن... پیشنهاد می کنم. به همه اعضای گروه خسته نباشید می گم.

یادداشت سوم کارگردان : به اعتقاد کانت، "خنده، ناشی از انتظاریه که ناگهان بر باد می ره." اما زهرخند، ریشخند یا خنده ی تلخ چی؟ به نظر می آد هدف طنزی که از انواع اخیر خنده مورد نظره، مهندسی بیشتری داشته باشه و وقتی با یک ساختار پیچیده ی دراماتیک، موازنه ای بین طنز و وحشت اتفاق بیفته، دیگه شاید فقط این هدف، صرفا ایجاد حس سرخوشانه نباشه. گاهی هدف دور از دسترس تر به نظر می رسه... یک تلنگر برای یادآوری چیزایی که به ظاهر یا در اثر تکرار و عادت و یا شایدم به حکم روزمره گی و روزمرگی و... بی تاثیر شدن اما جزو مهمترین مقولات هستند. این جور یادآوری ها ممکنه طنازانه گفته بشن اما می تونن هولناک هم باشند. به یاد هایکوی معروفی می افتم که تو این جور مواقع توی ذهنم تکرار می شه: " کودکان شوخی شوخی سنگ می انداختند و قورباغه ها، جدی جدی می مردند..." به نظرم، آثار مروژک به ویژه اونهایی که توی دسته آثار طنز سیاه و بعضا " گروتسک" طبقه بندی می شن، چنین تاثیری می گذارن... هولناک، کوبنده و تامل برانگیز...

یادداشت دوم کارگردان در شب سوم اجرا:
به نظرم چیزی که یک اجرا رو باورپذیر می کنه، تلاشِ در لحظه ی بازیگران برای نفس کشیدن نقش هاشونه. طوری که همه باورشون بشه که داره یه زندگی رخ می ده. صحنه، آدم کوکی های بی احساس و ماشینی رو بی رحمانه پس می زنه. از اونجایی که به اعتقاد من، بازیگر، سلطان صحنه ایه که توش قدم می زنه، ریتم زندگیِ نقشی که بهش سپرده شده رو هم خودش تعیین می کنه. کوچکترین خطا، مرگبار خواهد بود اونم در برابر تماشاگر فیلم دیده، خونده و آموخته ی امروزی...متن پلیس بهمون یاد داد که در لحظه زندگی کنیم...باور کنیم و بباورونیم. همواره از توی تماشاگر کوچکترین حرکاتمون رو بسنجیم... نه اون قدر که آدم کوکی به نظر بیایم و نه اون قدر که نتونیم داستانش رو بازگو کنیم...بلکه فقط آدم های نمایشنامه اش رو بفهمیم و جاشون عمل کنیم. جناب مروژک روحتون شاد...اجرای امشب رو تقدیم می کنم به اسلاومیر مروژک... استاد خلق موقعیت های ساده با آدم هایی ساده اما در عین حال پیچیده و متضاد.

یادداشت کارگردان :
همیشه مروژک رو دوست داشتم. به نوشته های پر مغز و غافلگیر کننده اش علاقه دارم. آثاری که تماشاگر یا خواننده اش رو با یک مهندسی هوشمندانه، غافلگیر می کنه، بازی اش می ده، کاملا درگیرش می کنه و دست آخر هم در بیشتر موارد اون رو به تحسین وادار می کنه. پلیس از این دست نمایشنامه هاست. این نمایشنامه اولین کار این نویسنده تواناست و جزو مشهورترین آثارش به حساب می آد. خواستم تجربه اش کنم و با این ایده جلو رفتم که مروژک قبل از نویسندگی حرفه ای، مدتی هم کاریکاتور می کشیده... واسم جالب شد.. چون خیلی هامون با طنز و کارتون های اروپای شرقی آشنا هستیم. طنز سیاه، کاریکاتور گونه و در ذات خودش تفکر برانگیز...اگر برای دیدن نمایش مون اومدین این سه تا رو به یاد بسپارین... ممنونم.
مهدی صناعتی