یادداشت سوم کارگردان : به اعتقاد کانت، "خنده، ناشی از انتظاریه که ناگهان بر باد می ره." اما زهرخند، ریشخند یا خنده ی تلخ چی؟ به نظر می آد هدف طنزی که از انواع اخیر خنده مورد نظره، مهندسی بیشتری داشته باشه و وقتی با یک ساختار پیچیده ی دراماتیک، موازنه ای بین طنز و وحشت اتفاق بیفته، دیگه شاید فقط این هدف، صرفا ایجاد حس سرخوشانه نباشه. گاهی هدف دور از دسترس تر به نظر می رسه... یک تلنگر برای یادآوری چیزایی که به ظاهر یا در اثر تکرار و عادت و یا شایدم به حکم روزمره گی و روزمرگی و... بی تاثیر شدن اما جزو مهمترین مقولات هستند. این جور یادآوری ها ممکنه طنازانه گفته بشن اما می تونن هولناک هم باشند. به یاد هایکوی معروفی می افتم که تو این جور مواقع توی ذهنم تکرار می شه: " کودکان شوخی شوخی سنگ می انداختند و قورباغه ها، جدی جدی می مردند..." به نظرم، آثار مروژک به ویژه اونهایی که توی دسته آثار طنز سیاه و بعضا " گروتسک" طبقه بندی می شن، چنین تاثیری می گذارن... هولناک، کوبنده و تامل برانگیز...