5 اسفند ماه این نمایش زیبا رو دیدم.
شروع نمایش که از درب بوتیک تئاتر شهرزاد به استقبال تماشاگران آمدند زیبا و سورپرایز کننده بود و خوش‌آمدگویی محترمانه عوامل و بازیگران نمایش، بنظر من قابل احترام و زیبا بود.
چه خوش گفتند که ادب مرد بِه ز دولت اوست.
اینکه این تعداد بازیگر در نقش‌های مختلف در سکانس‌های مختلف این نمایش بصورت پویا عمل کردند، بسیار قابل احترام و درخور ستایش بود.

دو نکته مهمی که بنظرم در نظرات کاربران به آن برنخوردم و شاید از دید من مغفول مانده این دو است:
1- نمایش تعاملی یا همان اینتراکتیو با مخاطب خود که در جای جای نمایش به همراه ادب دلنشین بازیگران ... دیدن ادامه ›› مشاهده میشد.
تصنعی نبودن ابراز محبت بازیگران نشان از با جان و دل بازی کردن آنها میداد.
2- بحر طویل خواندن در نمایش یزید درخور توجه بود و شایسته آفرین‌گفتن بود.

دم هم عوامل گرم، دست همگی درد نکنه.
پایان ماجرا نیز مانند شروع آن زیبا و خاطره‌انگیز بود.
همه از فرهنگ احترام در ژاپن داد سخن بر زبان می‌رانند و ما در همین تهران خودمان، فرزندان برومندی را شاهد هستیم که ادب ایرانی را در جای‌جای نمایش به رخ همگان کشیدند.

خدا قوت به همه عزیزان
پنج ستاره تقدیم شما

چون که آقای برزو آدم حساسی هستند، ترجیحاً یه‌سری کارها مثل صحبت‌کردن با بغل‌دستی و خوردن و آشامیدن توی این شهر خیلی اذیتشون میکنه...
بنظر خیلی نگاه بالا به پائین نسبت به تماشاگر نیست این حرف؟
یکمی در شروع نمایش توی ذوق تماشاگر میزنه.

جدای از شروع بد که ربطی به نمایش نداشت، شروع نمایش با یک دیالوگ خوب که حس کنجکاوی تماشاگر را برانگیخت و استفاده از ساز آکاردئون و آهنگ زیبائی که نوازنده نواخت به همراه سباستین و خوابش و آمدن تعدادی زیادی از بازیگران در شروع کار به نظرم شروع زیبائی را رقم زد.

در اینجا ورود به داستان با دیالوگ آقای هرمان و خانم هاوارد برای تماشاگر قابل اعتناتر بوده و تماشاگر برای ارضاء حس کنجکاوی مکالمه ابتدائی نمایش تمرکز بیشتری را بر روی دیالوگ آقای هرمان و خانم هاوارد میگذارد.

در کل آقای بولتی گه در این مکالمه به آن اشاره میشود نماد دست های پنهان در ... دیدن ادامه ›› دنیای کنونی ماست و این نمایش اشاره ای به منیپولیشن فکری افراد جامعه و ایجاد حس نیاز در مشتری برای هر کالائی است که در این نمایش به شکل اشد آن است و طرفه آنکه مساله ای که شاید ترسناکترین دغدغه نوع بشر است را چنان به کالائی والا قلب مینماید که انسانها تشنه و بی تاب دستیابی به آن میشوند.

طنز تلخ ماجرا آنجاست که حتی متفکران جامعه نیز در پایان خود اسیر این نوع منیپولیشن فکری شده و حتی آن را افتخاری برای خود تلقی میکنند.

این حمله خانم هاوارد توضیح همین منیپولیشن فکری است:
"ما قرار نیست خودمون رو بکشیم، ما قراره یک مرگ باشکوه رو تجربه کنیم..."
"مساله ما مردن خالی نیست... مساله ما باشکوه مُردنه..."

"گیوتین برای کشتن اشراف ساخته شده..."
خلق را تقلیدشان بر باد داد...


شخصیت سباستین هم که در سراسر داستان ورود به مسائل میکرد هم جالب بود.

در اینجا دو شخصیت برادر و خواهر یعنی تونی و ابیگیل هم جالب توجه هستش، هر دو اینگونه مردن را مسخره میدانند، اما یکی بر اساس عقاید و یکی بر اساس منافع که با چهره سالوسی خود آن را پنهان و از حماقت دیگران منفعت کسب میکند.

در اینجا تبلیغات گوبلز وار رو شاهد هستیم که در خواندن سرود دسته جمعی آن را میبینیم:
فیش سفید تو مُشتمه...
ارزش پول خیلی کَمه...
سرم رو بالا میگیرم...
زیرِ گیوتین میمیمرم...
من دیگه ترسی ندارم...
اراده‌ی سَنگی دارم...
یه مرگِ با شِرافت...
دارم منم لیاقت...



به هنگام نگارش این خطوط به یاد سخنی از ژیسکار دیستن رئیس جمهور اسبق فرانسه که به هنگام انقلاب 1979 بیان کردند، افتادم که از بیان آن به دلیل برخی مسائل معذورم، اما به قول بزرگان؛ العاقل یکفی بالاشاره....


پنج ستاره تقدیم شما