شترمرغ روایتی ابزورد از روز‌مره‌گی و تقابل انسان‌ها
صحنه‌ی مینیمال، نورپردازی عالی، کارگردانی درستِ یک کارگردان کار اولی، میزانس‌های خطی ولی تر و تمیز، و در نهایت بازی‌های درخشان بازیگران نمایش
شریف و قابل دفاع.

امشب با رعایت تمام پروتکل های بهداشتی، نمایش تأثیر گذار جوادیه به قلم کهبد تاراج و کارگردانی رضا بهرامی رو دیدم. نمایش در چهار اپیزود با بازی درخشان آرش فلاحت پیشه، آیه کیانپور، امیر عدل پرور و هومن بنایی گوشه ای از زندگی اهالی محله جوادیه ی تهران در دهه ی شصت رو روایت میکنه که لحظه به لحظه تماشاچی رو همراه میکنه. با جوادیه میشه بلند بلند خندید، میشه بغض کرد، میشه تو تاریکی سالن بی صدا اشک ریخت، میشه حسرت خورد، میشه به مرگ نزدیک شد و میشه از آینده ی نامعلومی حرف زد که ممکنه هیچوقت بهش نرسید. صحنه ی خلوت، طراحی نور، موسیقی، میزانسن های ساده ولی پر تکاپو، هدایت درست بازیگران، همه و همه نشون از رد پای کارگردانی رو میداد که انگار خودش بچه ی جوادیه س، انتظاری جز این هم از رضا بهرامی نمیرفت. جوادیه رو باید دید، بارها و بارها.
پی نوشت: من امشب یکی از اهالی محله ی جوادیه تو دهه ی شصت بودم. ممنون رفقا