محمد (کوروش) علیزاده فعال هنری

مغزم را از کنار هم چیدن نقاط آزاد کردم و بالاخره ستاره ها را در آسمان دیدم، نه شکل های از پیش تعیین شده اندیشیدن را رها کردم، حس کردم.
اما صدای آمدنش خواب مرا قطع کرد
خوابی دهشتناک. خیره به چشمانش. سیاهچاله ای که مرا به بُعدی دیگر رهنمون می کرد. آن طراوت و احساس زیبای ماندن و جنگیدن و رسیدن. همه هستی من در هر پلک زدنی دوباره به ازل باز می گشت. سقوط در سیاهچاله، رها سقوطی به بی انتها.
ریسمانی به دستان. در جایی نا کجا اسیر. دیگر آن حس شوق زندگی در سُوِیدای آن تاریکی مطلق نبود. به انتها رسیدم. اینجا را نمیشناسم. آن چشمها کجاست. چرا دیگر غریق آن ژرفای تاریک نیستم. من هیچ هستم. هویتی در این برزخ ندارم. به جهان روشن عذاب آلود پرتاب شدم. این تو نیستی. تویی که نگاهت تمام مسیح جان مصلوب شده من بود. ضحاکی دیو پندار حالا پادشاه سرزمین من شده است. چرا دیگر تو را نمیشناسم. جهانی خالی شد. دیگر تورا ندارم. تمام آن لحظه تابش نور صبحگاهی از شکاف ترک دیوار کنار پنجره ام به رخسار سرد و بی رمقم جان می داد به تصویری در دورترین نقاط کهکشان مهاجرت کرده بود. تو دیگر تو نبودی. حالا من بی تو کیستم؟ خالی از هویت. شعاع نور خورشید همچون سنگی رها شده از کمند داود به درون تاریکی من می تابید. بهار بود. شکوفه ها بودند.نازیبا. یادت هست پروانه ها را. یادت هست آن کلونی زیبای پروانه های آبی را که دور شمع علاقه ما می چرخیدند. چشمانم را بستم. تو با فریادی همه پروانه ها را کشتی. جز یکی. روی دستم نشست. بالهای نحیفش شکسته بود، نوازشی از سر ناچاری. نگاه خونین ضحاک چشمانت و خاکستر بهشت من. چشمانم را میبندم. من تاب دیدن نداشتنت را ندارم. تو را میسازم از نو اما همانطور که برای من بود. آن زمان که پروانه من بود. غریق این رویا شدم. صدای بسته شدن در نجات غریق جبار جبر آفرین مرا از تمنای عشق بیرون راند. ... دیدن ادامه ›› چشمانم را باز کردم.پروانه روی دستم نبود اما خاطرات حس راه رفتنش در ذهنم زنده بود و آنها چشمانم را برای همیشه بستند
من کوروش علیزاده هستم بازیگر و سرپرست گروه کارگردانی نمایش قلندرو. شما را به همراهی خود در شبهای پیش رو در پردیس تیاتر شهرزاد دعوت می نمایم. میزبانتان خواهیم بود در تماشای پروانه ای که دیگر نیست.
هرشب بجز شنبه ها ساعت ۲۱:۳۰
شهرزاد

او که در جان من زندگی میکند
او که خونش بر لباس من ریخته
او تنهاست. در قابی با شکوه
در جعل واقعیت
در تکراری بی پایان
اسیری بی گناه
بی اختیار
عاشقی عاجز از بیان عشق
عشقی در یک قدمی
سرشار از خشم و تنفر
پروانه ای آبی
پروانه ای مانده در تاریکی
ترکی بر دیوار
گلدانی در ایوان
سیلی ... دیدن ادامه ›› غران
قلبی نالان
در روزهای پسین در زیستی متفاوت در کارکتری جاماندم
بی اختیار، شکننده، عاشق با جلدی شیک و مقتدر. بارها در این شبهایی که به من اجازه ورود به دنیای خودش را داد مرا تسخیر نمود. ضربان قلبی که گویی قصد خروج از سینه دارد. تنهایی در میان هیاهو و دهشتناک ترین تجربه شخصی من صدا و هیاهویی که در مغز اوجریان دارد. صدایی غالب در میان انبوه همهمه ذهنی او که مدام در تلاش سرکوب اوست. در تداومی بی انتها کاستی هایی را به رخ او می کشد که هیچگاه در اراده او نبوده است. او را به مسلخی می برد که هیچگاه مسبب آن نبوده. او سراسر وجودش در مبارزه است و با دیدن عشق خود سراسر امید، امیدی که جهان اثر بارها در تلاش نابودی او برمی آید. چه شبها که گریستم و چه شبها که توان گام برداشتن نداشتم و فردای آن باز امیدی به جوانه ای به پروانه ای که بر دست او بخوابد.
حالا او نزدیک به پایان است
در چند قدمی برای همیشه خُفتن
من کوروش علیزاده بازیگر و سردرست گروه کاردانی تیاتر قلندرو هستم. متنی بالا گوشه ایی از تجربه شخصی بنده در مواجه با کارکتر خود در نمایش قلندرو می باشد.
افسوس که روزهای پایانی این تجربه خاص را زیست میکنم.

اولین بار که تنها شدم...
تازه درک کردم که اولین بارم نبود. قبلش تصورم این بود که من تنها نیستم. اون لحظه بود که فهمیدم تنهابودم از همون ابتدا. تنهایی خیلی راحت آدمو از پا درمیاره. بدترش اینکه بفهمی همیشه تنها بودی. پیش خودت میشی کوه حماقت.
صداها زیاد میشن. صداهایی که زورت بهشون نمیرسه. نمیتونی از شرشون خلاص بشی. نمیتونی بفهمیشون. کاملا بهت چیره میشن. حالا دیگه گوشه رینگ گیر افتادی. تنهایی، صداها، حماقت و استیصال همه اینا دارن لت و پارت می کنن. نمیدونی چکار باید بکنی. حتی نمیذارن که بمیری. تازه نمیدونی بعد مرگ چی منتظرته. اصن چرا باید همه اینا برای من باشه.
میگن کسی که سلول انفرادی رو ساخت باهوشترین و خبیث ترین انسان تاریخ بشریت بوده چون فقط تنهایی که میتونه قوی ترین هارو هم از پا در بیاره

من کوروش علیزاده یکی از بازیگران تیاتر قلندرو و این تصویر قلندرو از پرسکتیو من
بی رقیب در بیداری
بی مقدار در رویا
با نگاهی جهانی را تخریب
با تمام وجود ناتوان در رویا
تنها
هیچکس را یارای تقابلم نیست
همگان برمن فاعق
میان دوگانگی
میان جهانهای موازی
حضور
رستاخیز جهان
در دور دست
دست نیافتنی
دیوار های سیاه
قاب تزویر
جهان ساختگی
دگر ... دیدن ادامه ›› راه و بیراه
درغبار نهان
ضربه های شلاق
اشکهای خون آلود
حضور ناتوانی در حقیقت
هویتی برباد رفته
عروسکی بی اختیار
تکرار
تکرار
من کجا هستم
من چرا هستم
و تویی که دیگر در همه جا پنهان
تلاش
تقلا
انکار
باور
دوردست
پوچی
شکستن
و من مردم
من دیگر من نیستم
آلوده به منی که من نیست
نامرئی
از من هیچ نماند
مرگ
در دنیایی که دیگر
حقیقتی است تلخ تر از واقعیات

من امشب برای بار دوم به تماشای ترین حرفه ای نشستم در شب نخست رها در جریان نمایش خندیدم و برای شخص من یک کمدی هجو نبود و لذت بخش بود اینکه مفاهیم غنی فلسفی را این چنین در موقعیت های مختلف و به ساده ترین زبان با چاشنی کمدی به مخاطب ارایه بسیار عالی بود.
اما شب دوم اینبار به لایه های عمیق تر اثر توجه کردم چرایی انتخاب گفتار ها داستانهایی که به شکلی غیر معمول بیان می شدند و ژیژکی که در انتهای مسیر و زمان حال بسر می برد. عمق نگاه نویسنده برای من هنوز کشف نشده و این انگیزه ای است تا دوباره به تماشای این تیاتر بنشینم
خسته نباشید ویژه به بازیگران که به ضم من در ارایه مسیولیتی که به آنها سپرده شده بود کاملا موفق بودند

درود به همه عوامل این اثر «فاخر»
ضرباهنگ مناسب طنز شیرین و بازی مناسب بازیگران و هماهنگی فوق العاده اوامل پشت صحنه همگی ۷۰ دقیقه لذت بخش رو برام فراهم کرد. کار فوق العاده کارگردان این بود که به زور نمیخواست از مخاطب خنده بگیره.
من لذت بردم و امیدوارم بتونم یکبار دگ هم برای تماشا این اور «فاخر» با دکور «فاخر» و بازیگران «فاخر» ش برم.