از همون اول ب عنوان نمایشی ک میدانستم سبکش رو نمیپسندم رفتم.. ولی پشیمان نشدم ...و کار رو دوس داشتم.. .. و صدا و لحن آرپی را.. اما خیلی بهتر از اینها میتوانست باشد.. اول نمایش حس کردم که آرپی شخصیت محبوبم خواهد بود اما هرچه پیش رفت این حس کمتر شد.. زمان اجرا به نظرم میشد کوتاه تر باشد مخصوصا با صندلی های نامناسب سالن!بازی کلاشینکف را دوس داشتم.. و اینکه بعضی تکرار ها بی دلیل مینمودند..و میشد خیلی خلاصه تر باشد یا حداقل مفاهیم دیگری هم گنجانده شود.. و یکبار در طول نمایش این جمله در نظرم آمد: خندیدن به چه قیمتی؟ بدن کلاشینکف و آرپی موقع صحنه آهسته ضرب و شتم عالی بود. موفق باشید..