از هنرمندی استاد نصیریان که بگذریم اصلا کار راضی کننده ای نبود .قصه ضعیف و کند و از همه بدتر روشن نکردن موقعیت زمانی برای تماشاچی همش این سوال رو ایجاد میکرد که الان تو کدوم برهه از زمانیم که دیالوگ ها اینجورین؟شوخی های سخیف و اصرار پیاپی بر استفاده از کلمات غیر محترمانه این حس رو ایجاد می کرد که واسه دیدن یه کار طنز رفتی که کارگردان تمام تلاشش خندوندن تماشاچیه.جالب این بود که حسین از بوغ سگ قبل از اذان میرفت واسه کار و آخر شب که همه خوابن میومد اما همه جای داستان بود. بعد حاجی با دو تا خونه و دفتر بدهکار یه آدم معتاد بود.همش سر درگمی تماشاچی حس میشد.این آخری هم نظر شخصیه خودمه به نظرم آ قای زندگانی ....ولش,کن نگم بهتره.