فکر میکنم در این تیاتر ، جدا ساختن بازیگران از هم و اینکه هر کدام از بازیگران به تنهایی راوی داستان خود بودند این کار را از امکان طلایی، رویارویی ، مراوده ،کلام و بیان و برقراری روابط احساسی بین بازیگران چون خشم و نفرت و عشق بی بهره نموده است...به هیچ عنوان زحمات بازیگران را نفی نمی کنم که در جای خود داستان و سرگذشت خود را به هنرمندانه ترین گونه ای بیان کردند...اما به نظر نگارنده در برخورد های نقش ها با یکدیگر طوفانهای دراماتیک زیبایی خلق می شوند..در نهایت به همه دست اندرکاران و کارگردان این اثر که بی شک از محبوب ترین چهره های تیاتر امروز ایران است خسته نباشید می گویم