مرا ببوس، نه به خاطر شیرینی لب هایت،


به سبب سرگیجه وارونگی دنیا در آن دقیقه های کم.

مرا به نام بخوان، نه از برای آهنگ بی همتای صدایت،

که برای کما در سکوت پس از انعکاسش.

مرا در آغوش بگیر، نه برای گرمی دستانت،

که برای گم شدن در آن انفرادی کوچک، در انتظار سرگیجه وارونه شدن دنیا.