تاتر حسین کیانی، تاتری است با مولفه های ایرانی. هر چند برگرفته از آثار بزرگان جهان. تئاتری است که خارج از ادا و اصول هایی که متاسفانه در حال فراگیر شدن است ، داستان خود را بیان می کند و چقدر زیبا و فصیح این داستان تبیین می گردد. تئاتری است که می شود ریشه های ادبیات را در تار و پود آن دید. تئاتری است که داستانش برای زنده گی حال من است و تمام درد ها و رنج هایش درد ها و رنج های روزگار و مردمانی است که در جامعه من زنده گی می کنند.و این ایرانی بودن مهمترین ویژگی کار های حسین کیانی است.که این ویژگی آثارش را متمایز می کند.
و اما شوره زار:
در ابتدای ورود به سالن 2 چیز توجه ات را جلب می کند : درختی خشکیده در شوره زار و تعدادی انسان به خواب رفته .... تشویش اضطراب به دل می افکند..... نمی دانی قرار است با چه رو برو شوی...ولی با شروع و ادامه داستان متوجه می شوی که داستان بیان درد گروهی از مردمان جامعه است که با تر خیص تحمیلی از زنده گی مواجه شده اند. در مورد داستان اضافه گویی نمی کنم تا دیدنش برای عزیزان جذاب باشد.
برای اولین بار بازی خوب و متفاوتی از مجید صالحی در صحنه تئاتر دیدم. فکر کنم اندک اندک با بازی در مختصات تئاتر آشنا شده است.هنوز صدای دلنشین احمد ساعتچیان در گوشم طنین انداز است. و بازی بی نقص علی سلیمانی عزیز. در کل بازی ها روان و دلنشین و خالی از بزرگنمایی های بی مورد بود.
طراحی صحنه و لباس در خدمت نمایش بود. ساده اما درست.
نمی دانم شاید فهم من از طراحی نور ناقص است (که حتما اینگونه است) ولی برای دومین بار ... دیدن ادامه ›› است که از نو ر صحنه لذت بردم. نور پردازی بدون رفت و برگشت های بیجا. چیزی که چند سال قبل در تئاتر درس جناب مهرجویی دیدم.
سخن زیاده گفتن روا نییست چه بهتر که خود تماشاگر شوره زار حسین کیانی باشید.

راستی در شوره زار برای من یک پیامد دیگر نیز داشت و آن باز گشت به جمع یاران تیوالی.