نمایشی در باب عواطف انسانی و اینکه تا چه مقدار در تنهایی خود برای خود قابل تحملیم و طرح این پرسش که به تناسب آن تا چه مقدار از دیگران انتظار تحمل خود را داریم؟ ملال آوری این تنهایی تا چه حد دلتنگی و شور و شوق برای زندگی روزمره را، با تمامی رنج هایش، در ما بیدار می کند. میل به ارتباط با دیگران به منظور فرار از این ملال آوری، تا چه حد در برابر خودخواهی ذاتی نوع بشر مقاومت می‌کند و آیا باید برای محکومیت این خودخواهی فندک های خود را خاموش نگه داریم؟

نمایش خوبی بود. به نظرم دیالوگ‌ها می تونست عمق و تازگی بیشتری داشته باشه و زمان نسبتا کوتاه، وجود راوی و درگیر کردن مستقیم تماشاگر باعث شد که یکنواختی ریتم داستان آزار دهنده نباشه. در نهایت، ضمن عرض خسته نباشید نسبت به گروه، امیدورام موفقیتشان را در کارهای بعدی تداوم ببخشند.