فیلمی متوسط که البته با توجه به فیلم اول بودن امیدوار کننده است. نقص فیلم شاید در هدایتِ بازیگران باشد. فیلم در اواسط کمی از نفس افتاد و خسته کننده شد، اما با نزدیک شدن به پایان تدریجا بهتر شد. دو سکانسِ خیلی خوب دارد: یکی سکانسِ پایانی - منهای فالِ حافظ خواندنِ پانته آ بهرام - و سکانس انتظار مهران احمدی در تاکسی و ساندویچ خوردنش که تعلیقِ خوبی دارد. فیلم یاد آورِ درباره ی الی است: افرادی که واقیتی که همه از آن آگاه هستند را فاش نمی کنند، اینبار نه برای منفعتِ جمع که برای منفت شخصی آن هم در شرایطی متفاوت و در برابر عاملی جابرانه و البته با این تفاوت که اینجا پنهان کاری تنها یک قربانی ندارد بلکه به واقع قربانی ها دارد. ضمنا این فیلم پایانِ روشن و امیدوار کننده ای دارد و طی یک عملیات قهرمانانه قربانی نجات می یابد. در کل فیلم علی رغم ضعف های زیاد می تواند رضایت نسبی در بیننده ایجاد کند.