راستش متن این نمایش، سنگین و تو درتو همراه با مفاهیمی عمیق راجع به سایه های شخصیتهای شاهنامه بود
و دیالوگهای فاخر و جذابی داشت
و باید یکبار هم قصه ی اصلی در شاهنامه رو مرور کنم و اگر شد یکبار دیگه این نمایشو ببینم تا بتونم نظری بدم

اما میگم: "شهروز دل افکار" که در اجراهای طنز قبلیش با اون لحن نمکین "پدر ِ روحانی" همه ی ماها رو خندونده
قراره ازین به بعد،حتی وقتی نقش یک پادشاه رو بازی میکنه، باز با همون لهجه و لحن ،دیالوگها رو ادا کنه و هی بگه فرزندم،بیا به گناهان خود اعتراف کن تا سبک شوی؟!😆