امشب نمایش رو دیدم و دوست داشتم به صورت کلی، متن سعی کرده بود ساده و روان باشه، بازی بازیگرها خوب بود و بهم چفت شده بودن و اون حس کلاس رو می‌گرفتی ازشون قشنگ ولی شخصیت‌پردازی به نظرم در سطح بود یعنی تو خیلی عمیق با شخصیت مرجان نمی‌تونی ارتباط بگیری که اون درد یا غمی که داشت بتونی بفهمی. شخصیت امید هم همینطور بود نمی‌تونستی باهاش عمیقا همذات‌پنداری کنی و بگی آخ همینه. شخصیت و حس‌ها در سطح حس منتقل می‌شد.
اما در خصوص موضوع نمایش باتوجه به اینکه مهاجرت الان موضوعی هست که دغدغه‌ی اکثریت هست خب میشه گفت موضوع روز بود ولی من شخصا به عنوان مخاطب اغراق و شعارزدگی رو احساس می‌کردم چون کفه به سمت این بود که بگه هیچ جا وطن نمیشه و من این قسمت رو دوست نداشتم حقیقتا و ترجیح میدادم اگر شخصیتی داریم که وایمیسته در سمت بمان و پس بگیر، یک شخصیت هم اون سمت وایستا که هرچه سریعتر برو به زندگی و آرزوهات برس چون در نهایت مهاجرت میتونه برای هرکسی خوب و بد باشه و یک انتخاب کاملا شخصی هست.