اول باید بگم صندلی های سالن هما بسیار کوچکتر از حد استاندارد است و خیلی هم ردیف ها به هم فشرده. واقعا تماشاگر اذیت میشه. سالن کلی ایراد ایمنی و فنی دارد و انشالله که هیچ وقت حادثه ای پیش نیاد. داستان نمایش اجتماعی و و اقع گرا می باشد اما نه تا این حد. افراد وارد ارتباط موازی می شوند اما نه در این موقعیت که همه همدیگر را می شناسند و بسیار هم پیشرفت کنند. یعنی باورش کمی سخته. در نمایش سعی دارد موضوع تنهایی زنان به ویژه آنان که بیوه یا جدا شده اند یا زن دوم هستند را نشان دهد. باید قبول کنیم در جامعه فعلی کشور ما و با تاسف فراوان ادامه زندگی مستقل برای زنان مجرد به هر نوع سخت می باشد. حس ناامنی در جامعه، قضاوت شدن، افسرده شدن، شروع مشکلات مالی، فقدان امید به آینده، مشکلات جسمی و روحی به فراخور برای زنان مجرد به وقوع می پیوندد و با احترام به زنان سرزمینم این موضوع یک واقعیت است که از یک چیز ناشی می شود و آن هم ترس ار تنها ماندن است. داستان زن محور و قابل احترام است. جمع زنانه که یک زن برای بقا و بهبود تلاش دارد و جمع دیگر برای فرار از ترس تنهایی و امید به بهتر شدن شرایط در آینده با یک سری وعده. هر کسی هم دلایل خود را دارد که قابل توجیه می باشد. خوب وسیله نیز هدف را توجیه می کند و اولین چیز که از بین می رود اخلاق است. جامعه ای که وارد شکست اخلاقی شود دیگر به هیچ چارچوبی مقید نیست و یکی از جملات آخری که در نمایش گفته شد: (دیگه دستشویی نرو مثل ما کارت رو همین جا انجام بده) یعنی دیگه چیزی به اسم اخلاق وجود ندارد و همه حرمت ها از بین رفته است. بازی ها خوب و هوشمندانه بود. اتفاقا هر چند تماشاگر با بازی زیبای خانم صامتی به وجد آمد و می خندید، اما به نظر من ایشان در راس زنان ستمدیده و سیاه روز جامعه بودند. گیر افتاده در لایه های سنتی و مذهبی و بدون هیچ اراده. یعنی به نظر من وضع وی از مابقی بدتر می باشد. خیلی بدتر. دکور زیبا و صدا هم مطلوب بود و نمایش زیبایی را شاهد خواهیم بود و تاخیر نیم ساعته در شروع اجرا به چشم نیامد.
به امید روزی که زنان این سرزمین کهن و باستانی و با فرهنک به حق اصلی خوشان برسند.