تا به حال ندیدم کاری از شهرستان بیاد و قوی نباشه.
کارهای سایر شهرها قوی هستند، خیلی قوی چون به غیر از قوت کار، عامل دیگه‌ای برای بالا اومدن ندارند.
سلبریتی ندارند که یک ماه بعد از درخواست بهشون سالن بدن و صندلی‌هاشون پر بشه.
کسانی که در سایر شهرستان‌ها کار می‌کنند واقعاً تئاتر رو می‌شناسند. تاریخ تئاتر و بهترین نمایشنامه‌ها رو مطالعه کردند و تئاتر رو فهمیدند.
یک کارگردان و بازیگر که سه دهه در کرمانشاه قوی‌ترین نمایشنامه‌ها از نغمه ثمینی، لیلی عاج، امیررضا کوهستانی و آرش عباسی رو روی صحنه برده و نقش‌های بسیار سخت و نفس‌گیری رو بازی کرده، به طوری‌که آدم با خودش فکر می‌کنه چه‌طور تا به حال ناشناخته مونده، به تهران میاد و یک سال به دنبال سالن می‌گرده تا یک سالن به شکل حمایتی کارش رو بپذیره و آخر هم با صندلی‌های خالی کارش رو اجرا می‌بره.
چرا؟
این صندلی‌های خالی انعکاس نقص ما بیننده‌ها است.
واقعاً تاسف می‌خورم وقتی تفاوت کیفیت کار رو در سالن‌های پر از بیننده‌ی تئاترهایی که بازیگر چهره دارند با تئاترهای قوی در سالن‌های خالی مشاهده می‌کنم.
#تئاترزیرزمین