ابتدا باید بگم پخش آهنگهای فرانسوی قبل از شروع نمایش انتخاب زیرکانه ای بود.
من در ردیف 5 همکف بودم و بعضاً دیالوگهای گفته شده رو نمی شنیدم. برام سواله که عزیزان حاضر در بالکن چه وضعی داشتند.
طنز ماجرا برای من بعد از گذشت یک ساعت از شروع نمایش و بعد از بر ملا شدن راز شخصیت کلود نمود پیدا کرد. بنظرم از این لحظه بود که تمام شخصیتها از جمله پیک پیتزا و حتی شخصیت فرانسووا با وجود اینکه حضور فیزیکی نداشت، به پختگی طنز خودشون رسیدند.
من بخشهایی از اجراهای سالهای گذشته با کارگردانی آقای احمدی و هم با کارگردانی آقای معجونی (با نمایش "اسم") رو دیدم که مشخصاً برای بیان گرایش جنسی شخصیت کلود واژه گ*ی به کار برده شده بود اما چرا اینبار در این سری از نمایش از واژه اِوا بهره بردند برام سوال شده!
اما سوال اصلی اینجاست که پیام نمایش چی بود؟ شاید اینکه یک شوخی کوچک بیجا مثل یک بمب میتونه روابط خانواده رو به زوال بکشونه؟ بنظرم حتی به این موضوع هم به خوبی پرداخته نشده بود. در جواب این سوال باید گفت شاید اصلاً پیام نمایش مهم نبوده و مشخصاً طنز نمایش اولویت داشته و اهمیت بیشتری داشته.
بنظرم امتیاز نمایش خودش گویای همه چیزه
بانو فریده سپاه منصور و جناب خسرو احمدی سایه تون مستدام 🙏🏻
در آخر مثل همیشه آرزوی موفقیت میکنم برای تمامی اعضای گروه نمایش