سلام روز پنجشنبه با کلی فکر با توجه به این حجم از نظرات متفاوت به تماشای کالیگولا رفتم اینجا نظرات و سلیقه ها مختلف بود و دقیقا وقتی داشتم تئاتر رو نگاه می کردم دیدم چه جالب کسی در مورد موضوع و دیالوگهای تاثیر گذار که رسالت این کار بود صحبت نکرده بود و همه چقدر با برسی جزئیات ، کارشناسانه نظر داده بودن و برای جای سوال بود که همگی یعنی تحصیلات یا سابقه ی بازیگری تئاتر دارن یا مثل من صرفن علاقمند و تماشاچی تئاتر هستن
در آخر وقتی جناب میکائیل شهرستانی خواستند صحبت کنن از یه جمله قلبم به درد اومد اینکه گفتن صحبت زیاد نمی کنم که سوتفاهم نشه ( اینجا فهمیدم چقدر این حجم از انتقاد تاثیر گذار بوده ☹️ ) منه ۶۲ ساله رو چه به کالیگولا
کاش به حرمت تمامه زمانیکه مشتاقانه رفتیم و هنرمندی خیلی از بزرگان رو دیدیم یادمون باشه حتی اگر یکبار از بین بی نهایت کاری که دیدیم و لذت بردیم کمی ملایمتر و با حفظ حرمت نقد کنیم تا یه روزی که خدای نکرده نبودن وقتی خواستیم سینه چاک چاک کنیم برای خاطره ی که از هر هنرمندی داشتیم شرمنده ی وجدانمون نشیم
پ . ن یاد فیلم افعی افتادم ، یه کسیکه مدام کارش فقط نقد کردن بود وقتی تو جایگاه افراد قرار گرفت فهمید که خیلی عوامل دخیله و تا تو شرایط نباشیم شاید درک نکنیم ، البته همچنان می گم خیلی از صحبتها رو می پذیرم در مورد لباس و صحنه و خیلی چیزهای دیگه و تنها دلیل گفتنم‌ صرفن هنر نرمش کلام و در نظر گرفتن حرمت و جایگاه نسبت به یه هنرمند بود