سلام.
به دغدغه کارگردان و هنرنمایی موزیسین احترام می‌ذارم. اما شرط اول بازی در چنین نقش‌هایی ادراک بازیگر از آن نقش است. دایه مال کردها نیست اصلا. دایه مال لرهاست. علاوه بر این، انگار خود کارگردان متوجه شده باشه که نمایش، تماشاگر رو نگرفته طرحِ یک شوک رو در انتهای نمایش پی ریزی می‌کنه که من هم متأثر شدم ولی بعداً از یکی از دوستانم که پرسیدم ایشون هم همین اجرا رو تأیید کرد و متوجه شدم که اون قسمت ( اگرچه بخشیش ممکنه واقعا حمله عصبی بوده باشه ) جزیی از اجرا بوده. درباره ملک طاووس هم حالا کسی مثل من می‌دونه چیه که رشته‌م هست ولی سایر تماشاگران چی؟. به هر حال خیلی جای کار و مطالعه داشت اگرچه دیدنش لازمه خصوصاً برای آکادمیسین‌های ایرانی.