سلام.
من عادت دارم کارهای خوب رو حداقل دوبار می بینم. متاسفانه این کار رو فقط یک بار دیدم و امیدوارم تمدید بشه. کاری زیبا که در تئاتر، کار کردنش سخته و در تئاتر ایران خیلی سخت‌تر. به هیچ عنوان احساس نکردم که بازیگر داره نقش بازی می‌کنه. فضای سایکو بودن نمایش به وضوح لمس پذیر بود به ویژه استفاده از ابژه‌هایی که بیننده ناگهان با خودش می‌گه مگه می‌شه واقعی باشه؟ اما واقعی بود. برای من که به هیچکاک علاقه دارم ژانر وحشت و معماگونگی رو خیلی خوب درورده بود. در کل حالم خوب شد و لذت بردم.
اگرچه اشکال این گونه نمایش‌ها اینه که بعدش اگر کار ضعیفی ببینی به شدت ناراحت می‌شی چون " روانی " و امثال " روانی " در تو لذتی کاتارسیس گونه ایجاد می‌کنن.