نمایشو دوست داشتم. اینکه گذشته های آدمی گاهی آدمو ول نمیکنه. مخصوصا اگه قرار باشه تاثیرات مخربی داشته باشه. همونطور که هیچکس به اندازه پدر و مادر نمیتونه روی خوشبختی بچه موثر باشه، هیچکس هم مثل خودشون قدرت نابود کردن اون بچه رو نداره، به نظرم این یکی از جبرهای مرموز جهانه.
خوشبختانه چند سالیه که پرداختن به موضوع خانواده های سمی و شکستن تابوی آنها داره به بحث گذاشته میشه. اخیرا سریال افعی هم تو همین راستا بود.

یکی از نقدهایی که به نمایش دارم مربوط به پایان نمایشه. به نظرم کمی جنبه آموزشیش زیاد شد و اون صمیمیت تئاتریش از بین رفت. نیازی نبود انقدر واضح بارها اشاره کنه که ریشه این اتفاقات پدر هست. این مفهوم در طول نمایش هم کاملا قابل لمس بود و نیازی نبود انقدر روش متمرکز بشه. کمی می تونست زودتر تموم بشه، شاید همزمان با لحظه پیانو. بازی ها اما عالی بود و قطعا میتونه یه نمایش مهم برای پدر مادرها باشه.