کلمه هایم اشک هایم هستند، چشم هایم دهانم (ساموئل بکت)
در میان فراوانی آثار کم دغدغه و بعضا با دغدغه هایی سطحی ، شاید باید قویا از این نمایش حمایت کرد و لذت برد .
به خصوص متنی که مبتنی بر زندگی انسانهایی باشد که واقعا وجود داشته اند ( براساس واقعیت) . شخصیتهایی که از کمبود و روان پریشی به سطوح آمده اند و دردهایی را برای دیگران بازگو کرده اند و شما آن را به صحنه آوردید .