طراحی صحنه و نور مناسب متن انتخاب شده بود و من طناب های آویخته رو دوست داشتم . در جایی مرد شاید ناخواسته و ناخودآگاه در پی برقراری ارتباط کلامی با زن است اما به شکنجه گر او تبدیل می شود .
ریتم کار کمی کند است آن هم خاصیت نمایشنامه و مکث های آن است اما آیا بازیگران متن رو باور کرده اند ؟ خیر
در جایی که قراره گریه کنید یا واقعا گریه کنید یا اداشو درنیارید . لرزیدن صدا بدون هیچ اشکی زیبا نیست .
اگه در جایی باید بترسید یا واقعا بترسید یا اداشو درنیارید چون اصلا باورپذیر نیست .
موسیقی هم در خدمت متن بود و روی کار می نشست .
کارگردانی هم خیلی قراردادی بود که من به شخصه موافقش نیستم .
در کل خسته نباشید میگم به تمام عوامل کار .