تئاتری که دیدم، یک تئاتر خوش تکنیک بود. بازیگران با حضورشان، هر کلمه و هر احساسی را که در متن نمایشنامه نهفته بود، به بخشی از زندگی تبدیل کردند. تکنیک کارگردانی آنقدر زیبا بود که هر صحنه، یک تابلوی هنری جدید به حساب می‌آمد. این تئاتر، یک مجموعه از آثار هنری بود که باعث شد تا هر بار ، با یادآوری آن، دلم شاد شود. انتخاب متن هوشمندانه بود . آنچه واقعا از نظر من زیاده روی بود ، موسیقی کار بود . این نه اینکه موسیقی بدی داشت ، به هیچ عنوان . موسیقی گاهی از صدای بازیگر بلندتر بود و هرگز در طول نمایش جایی برای سکوت و تامل نداشت .