جانِ آدمی ارزان تر از آب...
اولین چیزی که بعد از پایان اجرا به ذهنم آمد این بود که ادبیات و متون ادبی چه نعمتی برای یک سرزمین خصوصا هنر آن سرزمین است. شازده احتجاب به معنای واقعی کلمه یک اثر کلاسیک و جاودانه است و ماندگار است و روایت همیشه همین است اما کار بزرگ را امثال گروه نمایش کابوس های شازده اجباری انجام می دهند که با نگاهی تازه و فرمی جدید این متن را اجرا کردند. فرمی که به نظرم جسورانه است و در جامعه فرهنگیِ ایران که کمتر به نوآوری و نگاه مدرن برای متون کلاسیک روی خوش نشان می دهند، افشین زمانی کار بزرگی کرد. در تئاتر این روزها که دچار رکودِ فرمی شده است به این کار باید بها داد.
از نقاط قوت برجسته ی این اجرا متکی بودن بیشتر اجرا به زنان و پررنگ تر کردن نقش زنانِ شازده احتجاب در این اجرا بود. از نقاط قوت دیگر اجرا به طراحی صحنه و لباس و خصوصا در صحنه های پایانی ترکیبش با طراحی نور صحنه های خوبی را رقم زد. در بازی ها هم دوست دارم از امیرحسین نعیمی، سحر دیده ور و مهسا ظهیری و محمد سعادت تعریف کنم که عالی بودند
نقاط ضعف اجرا هم به نظرم کمی در نوع روایت در نیمه دوم کار بهتر می شد عمل کرد و بازی بعضی بازیگران که البته به کلیتِ کار لطمه ای نخورد
خسته نباشید به تمام تیم اجرا و امیدوارم سالن ها را پر تر از آنچه هست ببینیم