با سلام به همه ی دوستان جدید،دیشب به تماشای نمایش "مشروطه بانو" رفتم و خواستم نظرم رو بنویسم.
نمایش "مشروطه بانو" اثر زیبای "حسین کیانی" خیزش خون خواهانه ی بانوی داغداری است که سالها برای خونخواهی و انتقام مرگ شوهرش صبر کرده است،نمایش عدالت خواهی،آزادی خواهی،مهرورزی،عشق(عشقی که در لحظه ای بوجود می آید) و نفرت(که سالها میگذرد تا شکل بگیرد) در یک بستر کاملا ایرانی که ریشه در تاریخ و تحولات وطنمان دارد.
حسین کیانی در جایگاه نویسنده و کارگردان همچون برخی از بزرگان تئاتر و سینما خود را وامدار این هنر میداند و به حتم در این نمایش میخواهد دین خود را به هنر تئاتر ادا کند،صحنه ی تئاتر در مشروطه بانو به مثابه ی مکانیست برای کشف حقیقت و نیز کمک به آزادی خواهی و حق طلبی و دری از آگاهی و تامل برای مخاطب میگشاید.
کارگاه بکاء در طول داستان مشروطه بانو نقشی متغیر دارد،در آغاز و سابق تر صحنه ای برای نمایش تعزیه که نمادی از تصویر رویارویی حق علیه باطل چهره ای خالص از هنر نمایشی ایرانی است و بعد صحنه ی نمایش استقبال از "به بانو" و متعاقبا کمک به جنبش آزادی خواهانه و بعد برملا شدن حقیقت از پس آن نمایش است و در آخر هم مکان حسر داوطلبانه و بعد حصر اجباری "پیرولی صاحب دستور" است.
استفاده ی بصری هوشمندانه از رنگ قرمز هم از نکات قابل توجه اثر بود،قرمزی که در آغاز بر پیکره ی صحنه ی نمایش که شروع انتقام جویی بود و در ادامه ... دیدن ادامه ›› نوری بر چهره ی "به بانو" در لحظاتی که از انتقام دم میزد و قرمزی خون ریخته ی "عبدل" که جهل و دورویی باعث آن بود و در لحظاتی قرمزی بالشتی که برای لحظه ای آسایش بود و قرمزی سیب که نمادی از حیات برای "کوکب" و فرزندش بود و در آخر باز هم همان سیب قرمز نمادی از عشق و خوشبختی برای "جمهور" و "سرمه" بود.و این تبدیل آتش انتقام به عشق و خوشی همان خط سیر داستان بود.
حالت دراماتیک و روایات داستانی متعدد این اثر به لطف بازی های هنرمندانه و طراحی صحبه و نور پردازی خوب تماشاگر را با وجود زمان طولانی راضی نگه میدارد،برای من که برای اولین بار در تئاتر شهر به تماشای نمایشی میرفتم بسیار خوب بود و از این اولین حضور خوشحالم.صحبت از کاستی ها و نقص ها به عهده ی دوستان و بزرگان