نکته جالب درمورد این نمایش ارتباط بازیگران با کودکی خودشونه، اغلب باور پذیره که پشت این چهره ها عقل یک بچه ۵ ساله در حال سوال و جواب کردنه!
در کل، قسمت های غم انگیز و گاهی مهیبی هست که میزانسن درسته اما این قسمت ها ریشه هاش رو به بقیه نمایش نمیتونه برسونه و یه جورایی باعث گسیختگی حس کلی نمایش میشه.
بنظر من مهمتر از همه اینه که کارگردان از تمام بازیگرها و تماشاچی ها بهترو بیشتر به کودک و مهد کودک برسه، حالا راه رسیدن به بزرگسالی و درد هاش خیلی هموارتر میشه.