آلنده نازنین رو به خاطر تعریف های بسیار رفتم و دیدم .
کاش انقدر یک چیز رو یا بی نهایت بزرگ نکنیم یا بی نهایت کوچیک .
تئاتر خوبی بود اتفاقات اجرای یک‌کار به خصوص برای تئاتری خیلی قابل لمس بود .
از یک تایمی به بعد حس میکردم بازی ها و صحنه ریتمشو از دست داده و برای من خسته کننده بود .
نور پردازی دوست داشتنی بود بازی با آینه هم .
اما اینکه کارگردان دو شخصیتی بود افسردگی داشت یا چرا انقدر دستیارش با کینه تئاترش رو نابود کرد نه به من کیو داده شد بفهمم نه خودم فهمیدم که چرا؟
در کل خسته نباشید میگم به گروه به خصوص طراح پوستر کار .