تئاتری با مضمون خشونت جنسی که از سبک آنتونن آرتو پیروی میکرد و متفاوت بودنش نسبت به تئاتر های دیگه به همین دلیل بود. رابطه ی بی واسطه بازیگر با تماشاگر، تخلیه ی احساسات، نور های مرتعش و مهم تر از همه وادار کردن تماشاگر منفعل به ارتباط با بازیگران. همه اینها کافی بود تا متفاوت بودن کار جابررمضانی مشخص بشه.
محتوای کار قابل دفاع بود و نماد ها و مفهومی که توی تئاتر بود دغدغه مندی کارگردان رو نشون میداد و باعث میشد کیفیت کار هم بالاتر بره. ضعف هایی داشت ولی تونست مخاطب رو با خودش همراه کنه. بهتی که اول و آخر اجرا به تماشاگر ها دست داد، جزو ویژگی های اجرا بود که تماشاگر رو در حالت برزخ میگذاشت و یک نوع جذابیتی بود که برای برخی خوشایند( از جمله من) و برای برخی دیگر هم ناخوشایند بود.
در کل اجرای متفاوت قابل توجهی بود که میتونست خیلی بهتر بشه.