در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | عطیه کاشف درباره نمایش صد سال پیش از تنهایی ما: یعنی ممکنه من هیچی نفهمیده باشم اما این آبکی ترین چیزی بود که تا به حا
S3 > com/org | (HTTPS) 78.157.41.91 : 16:49:28
یعنی ممکنه من هیچی نفهمیده باشم اما این آبکی ترین چیزی بود که تا به حال بنام تیاتر براش پول پرداختم و وقت تلف کردم ! ترجیح میدادم با دوستام تاریک کنیم بشینیم چارتا شمع هم روشن کنیم و شعرهای فوق سپید! بخونیم و کسی هم نباشه هی بیخودی بخنده یا کف بزنه !!! پولمونم میذاشتیم رو هم و بعدش میرفتیم کتابی , فیلمی , چیزی میخریدیم یا شامی میخوردیم یا هرچی !!!!
هر چند این نظر شماست و عقیده هر کس محترمه اما باید بگم شما تنها کسی هستید که چنین نظری داشتید!!!
۳۰ آبان ۱۳۹۰
عطیه خانم با شما موافقم
۳۰ آبان ۱۳۹۰
چرا خوشم نیامد ؟ از چی خوشم نیامد ؟ من از هیچ چیز این نمایش خوشم نیامد ! حوصله ام سر رفت. گوش و چشمم اغنا نشد . چیزی در روح و فکرم به حرکت در نیامد . دیگه چه دلایلی باید بیارم به عنوان یک تماشاچی تیاتر ؟؟
اولین نمایش محیطی ( مثل اینکه این تیپ نمایش مد شده در تیاتر شهر ؟) که دیدم , لارنس راهب بود که به حقیقت منو غافلکیر گرد . آقای بازیگر با ظاهر و لباسی شبیه بقیه مردم , در فضای کافه با نور معمولی و صدای معمولی شروع به حرف زدن کرد . "مردی که حرف می زند"...و حرفهایی زد عمیق و غیر معمولی . مثل ترانه سرایی که بدیهه بسراید یا پرنده ای که ناگاه شروع به خواندن کند . اجرای آقای افشین هاشمی با آن فراز و فرودهای صدا و میمیک چهره و حرکات روان و معنی دار بدن , بازی نبود اما خود بازیگری بود ! آنچه من در نمایش "صد سال پیش..." دیدم , ادای بازی بود . مثل اداهای هنری . مثل اداهای روشنفکری . مثل اداهای ادبی . مثل...
۰۱ آذر ۱۳۹۰
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید