من دوشنبه نمایش دیدم و هنوز ذهنم مثل ساعت داره کار میکنه که کدوم کار درسته گفتن واقعیت یا نه؟همیشه فکر میکنم گفتن واقعیت بهتره ولی چه بسا با شنیدنش ظرفیت پذیرش نداشتم نه اینکه نپذیرم ولی اشفته شدم و ذهنم دچار یک وسواس دایمی شده نسبت به موضوع مطرح شده. کو اینکه دنیا هم کم نذاشته و کلی شواهد بعد از اون شنیده برام ردیف کرده که مطمینم کنه در دنیای شک باشم. و این جز خود دوزخ نیست.میخوام یک بار دیگه به تماشای نمایش برم و تو ارامش و رو راستی با خودم مواجه شم.ببینم بالاخره میخوام واقعیتهارو بدونم یانه؟