نمایش شاه ماهی را باید بی گمان دید – هرچند که باید تماشاگر صبور تئاتر بود تا بتوانی صندلی های نچندان خوب سالن پردیس شهرزاد را تحمل کنی و از آن بیشتر حداقل 40 دقیقه صبر کنی تا مزد صبرت را بگیری – مونولوگ بسیار سنگین و طولانی امیر جدیدی در ابتدای نمایش در کنار نور آزار دهنده برای تماشاگر و بعد میزانسن ورود دختران و پسران و اینکه این ها چه کسانی هستند؟ و صدای نامطلوب حتی برای لحظاتی تماشاگر را برای رفتن و ماندن از سالن مردد می کند ! اگر دکور فوق العاده نمایش با طراحی صحنه عالی اش که شن های ماسه روی صحنه نبود این کار شاید زودتر هم انجام می شد اما .... با ورود مجدد امیر جدیدی ورق بر می گردد و از این به بعد سرعت نمایش بالا می رود تماشاگر با موضوع درگیر می شود و پی در پی حتی به وجد می اید به طوریکه چندین بار ناگزیر صدای کف زدن های تماشاگران بر صحنه غالب می شود ... نمایش چندین بار برای من یاد آور سازدهنی و تنگسیر امیر نادری بود ، جائی که ظلم ظالم و سعی مظلوم یادآوری می شود و استثمار دختران و پسرانی که پدران و مادرانشان با این ظالم روبرو بودند اما کاری از دستشان ساخته نبود .
نمایش چندین صحنه بی نظیر دارد بازی والیبال ساحلی بازیگران همراه با گزارش امیر جدیدی فوق العاده است ، و خواندن بازیگران و رهبری ارکستر توسط او . نمایش یکبار هم به طور جدی تماشاگر را به چالش می کشد و آنها را از روی صندلی اشان بلند می کند جائی که علی شادمان از تماشاگران درخواستی دارد ...به گونه ای که تماشاگر مجبور می شود برای انجام درخواست او تلاشی نماید و نهایتا به او کمک هم می کند .
پایان نمایش اما متفاوت از تنگسیر و دونده امیر نادری است و شاید بتوان گفت حال همین روز های خودمان است دیدن این نمایش اندکی ما را به خودمان می اورد ... حال این روز های خودمان . دیدن این نمایش را از دست ندهید .