یادداشت الهام یوسفی (کارگردان نمایش «میدان نبرد، پیکر زن»):
*

- آگاهی -
سال‌هاست که دغدغه‌ی جنگ رهایم نمی‌کند. دغدغه‌ی آدم‌ها در میانِ جنگ‌ها. این کار بخش کوچکی از همین درگیری‌ست. در این نمایش ما حرف می‌زنیم. از آن چه گویی تمامی ندارد. از جنگ در هر مختصات. با هر شکل. با هر عنوان. با هر جنس. از تنِ زن. از وطن. خانه. حسرت. فقدان. مرگ و تولد.
دوست یگانه‌ام نغمه ثمینی در کتاب «جنگ‌ها و بدن‌ها» به خوبی بخشی از این دغدغه را بیان کرده است :
« جنگ‌ها سخت‌ترین انتقام خود را از بدن‌ها گرفته‌اند. خانه‌ها خراب شده‌اند، شهرها ویران شده‌اند، اما خانه و شهر و آجر و سنگ و چوب، به نحوی عینی و «غیرشاعرانه»، رنج نمی‌کشند. در پوست و استخوان و عضله‌ی شهر دردی نمی‌خزد. این بدن‌ها هستند که در جنگ‌ها رنج و درد را لمس می‌کنند. بدن‌ها بازسازی‌ناپذیرند، ... دیدن ادامه ›› نه معماری و بناها و شهرها. تصاویر بدن‌هایِ تکه‌پاره شده، دست‌ها و پاهایِ‌ قطع‌شده، چشمانِ از جای درآمده و بیمارستان‌هایِ شلوغ و پرزخم و عفونت نمود عینی رنج بدن‌ها در طوفان جنگ‌هاست. بدن‌ها بازتاب‌دهنده‌ی حقیقی تجربه‌ی جنگ‌اند...».