تعریفم از تآتر و هر اثر هنری شریف و محترم، همیشه این بوده که چیزی اغوا کننده در خودش نداشته باشه. چیزی نباشه که عاطفه مخاطب رو به شکلی اغراق شده تحریک کنه و ذهن اغوا شده رو بی اختیار به سمت مطلوب خودش هدایت کنه. دو دلقک و نصفی ، همچون باقی آثار جلال تهرانی که تا امروز موفق به تماشاشون شدم، در دسته شریف ترین آثاریه که سراغ دارم و البته که معتقدم شرافت اثر، محصول شرافت هنری خالق اثره.
اینجا عاطفه مخاطب دستخوش تلخی ها و گزندگی ها میشه، اما به واسطه تفکر؛ یعنی ابتدا اندیشه مخاطب درگیر موقعیت ها و شخصیت ها میشه و از طریق اندیشه، عاطفه او. اثر به عنوان یک کلیت منسجم، در تمامی جنبه ها؛ متن، صحنه، موسیقی، نور، بازی و... ساختار متناسب و دقیقی داره. همه چیز هماهنگ، موجز و گویاست. ایجاز مخلی در کار نیست و نه هیچ اطناب ملال آوری. بیرون زدگی نداره. همین ها ذائقه زیبایی شناختی مخاطب رو به قدر کفایت سیراب خواهد کرد اما نه آنچنان که او رو از اندیشیدن غافل کنه. حفظ همین تناسب هم گواه درست بودن ساختار اثره.
در زمانه ای که موج و جریان غالب، اصالت هر چیزی رو مخدوش می کنه، یا اساسا اصالت، مفهوم مخدوش و بی مناسبتی به نظر می رسه، فرصت تماشای کاری اینقدر اصیل و منحصر به فرد رو نباید از دست داد. یک بار کافی نیست . امیدوارم فرصت تماشای این کار ارزشمند رو حتی بیش از یک مرتبه دیگه، داشته باشم.