این کار رو قبلا در سالن مولوی دیده بودم و همیشه به عنوان یکی از بهترین کارها در خاطرم مونده بود. کاش نوید محمد زاده در این کار بازی نمیکرد که هر کسی به خاطر دیدنش نیاد توی سالن، در حدی تماشاگرهای عجیب در سالن بودند که من فقط حواسم به جابجایی پی در پی مادر و پسر جلوی خودمون، بعد مراجعهشون به دستشویی!! و عجیب تر از همه اجازه بازگشتشون از مابین جمعیت بودم، نور گوشی‌های همراه، با صدا زنگ خوردن گوشی وسط کار، باد زدن و حرف زدن بغل دستی، خندیدن های بی دلیل تماشاگران، سر و صدا کردن یک کودک وسط یک صحنه‌ی بی ربط و بسیاری رفتارهای این چنین تجربه‌ی من از دیدن مجدد این نمایش بود...