روز 5شنبه 29 مهر به اتاق همسرم نمایش رو دیدیم. بی تعارف همسرم قبل از حرکت گفت اگر می دونستم تو نمایش فقط دو نفر بازی می کنن که یکیشون اشکان خطیبیه نمی گفتم بلیت تهیه کنی. یعنی با این ذهنیت به تماشا نشستیم. اما انرژی فوق العاده بازیگران برای یک ساعت و اندی بی وقفه دیالوگ گفتن و بازی کردن و سویچ های مکرر آقای خطیبی از لحن و صدای پسر 16 ساله به مرد بالغ راوی نمایش بی نظیر بود. اینه که در انتهای نمایش بلند شدیم و تشویقشون کردیم.
یه نکته ای رو هم می خواستم بگم اکه اونور آب تشویق ایستاده یا Standing ovation تعریف داره. تماشاگرا برای هر اجرا و هر نمایشی اتوماتیک از جاشون بلند نمی شن. اما تو ایران رسم شده که همه آخر نمایش سرپا دست بزنن.
به هر حال از صمیم قلب به احترام آقای خطیبی ایستادیم و دست زدیم. با آرزوی موفقیت برای هنرمندان زحمتکش و واقعی.