با اینکه کارگردانی های آقای رحمانیان رو دوست دارم، و حتی نمایشنامه هاشون رو، ولی در این کار در خیلی جاها متن بر نمایش و صحنه حاکم بود،
یعنی بهتر بود چشمها رو بست و فقط متن رو گوش داد تا باهاش ارتباط برقرار کرد.
اگر متن رو قبلا خونده بودیم، که پیشنهاد میکنم دوستان حتما مطالعه کنند، ارتباط با نمایش مضاعف میشد. ولی خب، همه عوامل زحمت کشیده بودند و مسلما ادای درست این چنین متنی از همه ساخته نیست.
ولی باز هم با کمی اغراق معتقدم این نمایش متن است و متن است و متن ... و البته که بسیار زیبا.
با آرزوی تکرار چنین کارهایی بیشتر و بیشتر.