مسئله من با این نمایش این بود که سراغ کلیشه¬ای¬ترین تصویر و روایت از تاریخ رفته¬ بود و در آن تصویر جدیدی از شخصیت¬های تاریخی¬ای که در نمایش وارد می¬شدند شکل نگرفته بود. در نمایش هیچ روایت و حتا تعبیر جدیدی از تاریخ وجود نداشت و دقیقا بازسازی آن تصویر کلیشه¬ای عمومی ای بود که معمولا از این بخش تاریخ به صورت رسمی روایت شده.
لطفعلی خان شخصیت سفید، آغامحمد خان شخصیت سیاه، پادشاهان قاجار همگی احمق و شخصیت منفی، امیرکبیر شخصیت مثبت
وقتی در یک اثر هنری بناست با تاریخ مواجه شویم انتظار داریم دید جدیدی نسبت به تاریخ به مخاطب عرضه کند، یا روایت مسلط تاریخ را به چالش بکشد و یا دست کم از روایت مسلط و کلیشه¬ای تاریخ آشنایی زدایی کند و افقی پیش چشم مخاطب بگسترد تا عمق وقایع گذشته قابل درک¬تر شوند. در صورتی که در این نمایش از هیچکدام از این¬ها خبری نبود. شخصیت¬ها تکرار نعل به نعل تصویری است که برای مردم پیش از این هم روایت شده. علیرغم بازی خوب، صحنه پردازی خوب، موسیقی مناسب و دیگر تمهیدات تئاتری قابل قبول برای من نمایش دلچسبی نبود.