برای دومین بار دیدم، از اون فیلم هایی که ریتم آهسته دارند ولی اصلا نمی خوای تموم بشه... تو اون 10 دقیقه آخر فیلم استرس داری که نکنه تموم بشه!!!
شاید تو این سنگ بودن های امروزی مثل گلی، فرهاد شدن سخت باشه ولی می ارزید!
یه عاشقانه شاید اغراق شده ولی ملموس...
تصور جالت فرهاد از پاریس... نگاه پر از حسادت فرهاد به آنتوان و اینکه فرهاد آنتوان رو خوب می شناخت.
یه فیلمی که شاید یادمون بندازه چه چیزارو فراموش کردیم!!!
چه کسایی رو نمی بینیم ...
به نظرم این فیلم و باید باور کرد.