تا زنده ام از تیوال نخواهم رفت.
تا این دالان کاه گلی پر از دیوار نوشته پابرجاست، ترکش نخواهم کرد.
من زندگی و مردگی دراین گذر را با هیچ امکانی عوض نمی کنم.
بی شک پس از مرگم نیز روح فقیر سرگشته ام به تیوال تکیه خواهد کرد (داد).
چرا که ذرات خاک برپاخاسته ی این راهرو پر رهرو
عبور تو و برخاستن مجدد ذرات دیگری را نوید می دهند
که پس از شنای در آن میتوانم ققنوس وار
زندگی دوباره ای را از سر بگیرم
واز نو
در این دالان پر یادگار
به همراه دیگر تیوالیان
به امید برخاستن ذرات خوشبخت دیگری
نفس بکشم.
.
.
.
.


از: خودم ناشی از خودش