از بهترین و تاثیرگذارترین دیالوگ‌هایی که دیشب شنیدم این بود: ما فکر می‌کردیم اون بیرون زندگی هست، بود، اما برای ما نبود. ما باختیم، به خودمون. ما عادت کردیم به اون کثافتی که اسمشو غذا گذاشتید و این اتاق ۵۰ متری.
دیالوگ خیلی قابل درک بود و delivery خیلی قشنگ و تاثیر گذاری هم داشت.

دیشب بالاخره موفق شدم این اجرا رو ببینم که خوب البته بهترین شب برای دیدن این اجرا نبود متاسفانه. بهرحال لذت بردم. بازیگرها عالی بودن و بهشون خسته نباشید میگم، مخصوصا سمعکی، ساعتی، آقای تازه‌وارد.. اما مسئله ای که وجود داره، و متاسفانه تو بیشتر کارهای آقای فردوسی مشاهده میشه عدم استفاده ی خوب از توانایی بازیگرهاست. صحنه معمولا خیلی زیادی شلوغه، کرکترها عمق ندارند و بیشتر تایم بیننده (ی عام) گیج و گم میشه.
بهتر نیست از تعداد شخصیت های موجود روی سن کم کنید و به عمق شخصیت‌ها اضافه بشه؟ دیشب سر سن بازیگرهای خیلی مستعد و خوبی رو داشتیم که متاسفانه اصلا توانایی‌هاشون به چشم نمیومد.
و درمورد پیام نمایش، خیلی پیام زیبایی بود که متاسفانه بیشتر تو ربع ساعت آخر مشخص شد، بخوام تو یه جمله توضیح بدم «کار کمی کسل کننده و گیج کننده بود، ولی خیلییی خوب جمع شد.»