به خودم آمدم و دیدم دارم گریه میکنم آن هم در ابتدای نمایشی که هنوز برایم جا نیفتاده و در حال آشنایی با قصه و… هستم.
یک دختر و پسر جوان به سمت هم می‌روند و از خداحافظی می‌کنند. همانجا من از سالن نمایش جدا می‌شوم و به خودم که میایم میبینم دارم گریه میکنم.موسیقی و نورپردازی،نمایشنامه،صحنه و لباس،کارگردانی و بازیگران همگی بااستعداد و چشمگیر.بازیگر نظامی انگار هر قدمش را روی صحنه طراحی کرده بود.بازی سایه ها درجه یک بود.نظم بین بازیگرها، آنهم با این تعداد ستودنی بود.تنها نقد من شاید رورانس نمایش است که تا بلند شدیم برای تشویق، بازیگرها از سالن خارج شدند.کاش رورانس هم مانند کل کار طراحی خلاقانه تری داشت.
خسته نباشید به همه عوامل.
تماشای این نمایش را از دست ندهید.