"مجلس بلبشو جور کن " غبار انزوا از رنج نامه ای برگرفته که تاریخ رنجور این خاک شرحه شرحه ی لت لت شده ی صد پاره، همتایی برایش نمی شناسد.
ستم های انیران، در سلسله ادوار پیشین، در تقابل با این شناعت سیه روی، ناچیز می نماید و به چشم نمی آید.
در تورق کدام اسطوره و افسانه و تاریخ، خوانده ایم که ایرانی، ناموس به اجنبی فروخته و داغ نکبت را بر پیشانی پر چین خویش ممهور ساخته و قبای بی عاری را بر دیرک خیمه گاه شرف آویخته و لوای قوادی را در آوردگاه غیرت برافراشته؟
آه از این غم بارگی ...
فغان از این دردمندی ...

آصف الدوله ی اینانلو، حکمران دیو سیرت خراسان، در بحبوحه ی مشروطیت و سال امساک آسمان و ملخ زدگی مزارع، پای بر حلقوم نحیف کشاورزان فلک زده نهاده و از خرمن گاه خالی رعایا، مالیات می طلبد. تظلم فرودستان به دربار فرومایگان مخنث قجر، به سان هماره، سترون است. کمر رعیت که در زیر بار تیول مفت ... دیدن ادامه ›› خوران زالو صفت دربار، خم شده بود در ترک آجین زمین تشنه ی بی بر، می شکند. ملخ زدگان؛ در کشاکش توحش و تعدی زندگی سوز آصف الدوله، دختران جگرپاره ی خویش را در بازار رقیت به ثمن بخس به ترکمانان می فروشند که مبادا انبان متفعن حاکم متفرعن، در کسور و فقدان مالیات چند کشاورز آفت دیده، مضمحل شود.
حمیت مجلس نوپا و پر سودای مشروطه، در سپردن دوسیه ی این خفت ملی، به مرحوم علی اکبر دهخدا، ره به جایی نمی برد و ابتر می ماند.
سیصد دختر نازدانه ایرانی، در عشق آباد، مرثیه ساز عشق بر باد رفته ی خویش شده و با قیمتی ناچیز، اسیر چنبره ی هرز هوسرانی تتاران می شوند.
سرنوشت غمین این فریشتگان پاکیزه وش، بر همگان مستور و مکتوم است. پس از چندی، داستان تاراج این پری وشان، در هزار توی حوادث، در عین غربت، فراموش می شود.

اذهان این قربانیان بی کفایتی قجر بتر از تتر، در مسلخ مهجور و شکنجه گاه محتوم خویش، به چه معطوف بوده و روز و شب به چه چیز می اندیشیده اند؟
آوای فغان و نوای حرمان و فریاد استمداد و ناله ی نومیدی دختران وطن، تا ابد وجدان بیدار وطن دوستان را می خراشد و نای حق گویان را بغض آلود می کند.

حال و قریب به یکصد و پانزده سال از گذشت این رنجیدگی، جوانی فرهیخته در قامت استادی متبحر، زانوی زانایی را بر زمین ارادت مام میهن نهاده و راوی رنجوریت و مفسر مظلومیت سیصد غنچه ی پژمرده ی پرپر شده گردیده است.

غم بارگی این حکایت قیرگون، آنچنان وزین است که بر فرم و ساختار نمایش می چربد.
متن تلفیق خوش ترکیبی ست از ادب و محاوره و عرف و سنت و متل در قالب صراحت و کنایه و استعاره و امثال الحکم و طنز و طنازی ... به دور از هرزگویی و روده دازی...
چه اینکه کارگردان کاربلد با هوشیاری تام، کوشیده است تا قدری از زهرآبه ی این حکایت جانسوز را برگیرد، اما عظمت تالم این فاجعه، قابل استتار نیست.
کارگردانی مقبول، متنی محترم، بازی هایی به غایت دلچسب، موسیقی متناسب و مدت زمان متعارف در لفافه ی سن و ساحت تئاتر افخم سنگلج، شاخصه های دلالت به تماشای " مجلس بلبشو جور کن " هستند.
بر حمیت و غیرت فرشید قلی پور و شهاب شریفی و یکایک بازیگران و تمامی عوامل این طرفه طناز درود می فرستم.
تماشای این تلنگر تسلسل وار، بر میهن پرستان فرض است.
محسن رفیعی
1403/1/5

با سلام و آرزوی بهروزی

در وادی تماشا، بچه ارباب، افتتاحیه ی سال تازه برای حقیر بود.
بخت بلندم یار بود و در بحبوحه ی اجرا، سعادت هم شانگی با خاندان معزز عوض زاده، نصیبم گشت.
خانواده ای به غایت مهر پو و شریف.
در همکلامی با استاد حمید عوض زاده، پدر فهیم و فرزانه وش سرکار خانم شقایق عوض زاده،، مشخص گردید که نویسنده و کارکردان نازنین این نمایش، گنج از رنج خویش اندوخته و با حمیت و غیرتی خود ساخته گام در وادی توکل نهاده و راهوار پهندشت دلکش هنر گردیده اند.
شقایق عوض زاده، انبان داشته را از اشتیاق و ذوق و شور جوانی و مطالعه و انگیزه انباشته و دست توکل را در دامن اراده اویخته تا در بازتاب جاودان مانای هنر این سرزمین، به قدر وسع، نقشبندان طرحی تازه گردد.
پر مسلم است که این نونهال تازه رو،، صلابت درختان کهنسال چمن را ندارد.
آنچه که این شاخه ... دیدن ادامه ›› ی خوش رنگ و بوی نو رسته را به سروری بالا بلند بدل می سازد، کسب تجربت در لفافه ی خلق اثر با پشتوانه ی مطالعه و تلمذ و حمایت و نقد است.
و در این میان حمایت و نقد، از جایگاهی مبرز برخوردار هستند.
همین که دختر خانم نوجوانی، به تنهایی مسیری صعب را در نوردیده و رخش هدف را از هفت خان رستم آسای مشکلات و موانع گونه گون عبور داد و موفق به اجرای نمایش نوشته ی خویش گردیده، جای تحسین و تشویق دارد.
حال هنگامه ی آن است که مخاطب دلسوز تئاتر نیز، یک گام پیش نهاده و به جای ترک سالن و فسردگی کلام، قلم را آب داده و بدون تعارف، و در غایت احترام، سیاهه نوشته و ردای نقد را بر قامت این اثر موزون سازد.
بی تردید هر نویسنده و کارگردانی که در پی بر کشیدن سطح زانایی و زایایی خویش است، این فرصت را غنیمت دانسته و آغوش پذیرش را بر نقد و پیشنهاد و مشاوره گشوده و در برابر تمامی منتقدان آگاه و دلسوز، کرنش نموده و سر تعظیم فرود می آورد.

شایسته است که مخاطبان فرهیخته ای که نقدی را بر کار وارد می دانند ( چه اینکه وارد هم هست)، در تعاملی دو سویه با کارگردان کار، نظرات را مطرح کرده و در گعده ای تخصصی به طور جد به این امر بپردازند.

سعادت و بهروزی مخاطبان و دلسوزان تئاتر و خاندان جلیله ی عوض زاده، خاصه سرکار خانم شقایق عوض زاده را از آستانه ی مهرآجین خداوندگاری، مسئلت می نمایم.

محسن رفیعی