فقط که بحث رفتنت نیست! این که یک خط در میان سرد میشود وجودم؛ این که بی اعتمادم؛ به همه؛ این که بعد تو بد و بدتری شد روزهایم؛ این که خنده می ماسد میان بغضی که گلو میدرد؛ فقط که بحث رفتنت نیست! تو بگو چرا؟! مگر در بودنت چه بود که میان گیر و داد روزهایم بد حالم خوب بود! که چرا دیگر حرفم نمیاید با هیچکس؛ که چرا هیچکس نیست انگار؛ جز این قلم که به دوش میکشد مرا. این من را چه کنم؟ با این منی که تو ساختی چه کنم؟! فقط که نبودنت نیست میبینی ..

دلم هوای جاده ای را می خواهد ،
که در آن تا می توانم
از این شهر و آدم هایش دور شوم .
بروم به آنجایی
که آدم های ساده را
با انگشت به هم نشان نمی دهند
و برای بودن با او شرط نمی گذارند
آنجا که هر کس
همیشه یک آینه در دست دارد ،
تا گاهی خود را در آن ببیند
اینجا ،
من به جای تمام آدم ها
خجالت می کشم !
همان هایی
که فرصت دوست داشتن را به فردا می اندازند ،
و فردا بر مزار خود خواهی شان می گریند...

رها کن قصه ی این آدم ها را که در لحظه ای نفس برای تو می دهند که لحظه ای بعد نفست را قطع میکنند، که اگر قدرتش را داشته باشند، گناهی هم ندارند انگار،
آنقدر همه چیز این روزها به بدترین شکل ممکن در هم آمیخته شده که در میان این همه نادرست بودن، درست بودن آنقدر مجذوب نمیکند کسی را..
آدمهایی که نقطه احساسشان که باز شود تو را به عرش میبرند بالا، آنقدر که روح زندگی را مزه مزه میکنی، طعم خوشیی که هرگز تا به آن نقطه نرسی درکش نمیکنی، اما ناگهان فرو میریزی، سقوط می کنی، و هاج و واج نگاهت زمین را چنگ می زند، گوشهایت کیپ می شود، حواست را جمع میکنی و به کوتاهیش درد میخوری، به رویایی که سپری شد، آه است که از ته دل میبندی،
و در جواب چراهایت جای پایی را می بینی که آشناست، خیلی آشنا اما غریب! آنقدر غریب که ترس برت میدارد و کسی چه میداند که تو دیگر چرا نه غریبه ای را غریب حس میکنی و نه آشنایی را آشنا!