از لحاظ تکنیکی ، باید به بازی روان بازیگر جوان و فیلمبردای خوب (به سبک فیلم های اصغر فرهادی) اشاره کنم. خیلی جاها دوربین روی دست فیلمبردار به دنبال هنرپیشه ها حرکت می کرد. اما در مورد داستان:
در زندگی همه ما تلخی ها هست، اما قبول کنیم در ظرف 2 ساعت تحمل همه این موارد طبیعی نیست!
مرگ پدر، بیماری مادر، جنون مادر، بی خانگی، گرسنگی، زندان و مواد مخدر، دور شدن اعضای خانواده، بی پولی و ....
نویسنده جز آزار مخاطب هدفی نداشته
در یک کلام : اعصاب خورد کن

نو آوری...
حرف نو....
تئاتر نبود، تجربه هنری بود