عبداللهی در مقام کارگردان نمایش تمام سعی خود را به کار برده تا بوسیله میزانسن‌های پویا که بر رفت و آمد‌های زیاد بازیگران و تحرک بدنی آنان تکیه دارد، اجرایی روان از متن پر پیچ و خم نویسنده ارائه دهد. متنی که رگه‌هایی از شاعرانگی در آن به‌وضوح دیده می‌شود. هر چند نمایش خالی از عیب و ایراد نیست، اما در مجموع موفق می‌شود اجرایی روان و یکدست از متن ارائه دهد. موسیقی و طراحی صحنه و لباس از نکات مثبت و نقاط قوت نمایش به حساب می‌آید که در هماهنگی با کلیت نمایش بخوبی به چشم می‌آید و نشان می‌دهد که کارگردان در اجرا و کارگردانی نمایش از تمام ظرفیت‌های گروه استفاده کند و اجرایی متعادل و نزدیک به دنیای نویسنده به صحنه ببرد. 
 
امروز که این مطلب را می‌نویسم چند روزی است کارگردان نمایش به دیار باقی شتافته است. مصطفی عبداللهی هنرمندی بود که با تمام وجود تئا‌تر را دوست داشت و به آن عشق می‌ورزید. هر چند جسم او امروز دیگر در کنار ما نیست اما می‌توان صدای پیروزی‌اش را به گوش جان شنید که با هر اجرای نمایش «در اعماق»، بیشتر و بیشتر می‌شود. روحش شاد و یادش گرامی.

سعید محبی- ایران تئاتر

http://www.theater.ir/fa/reviews.php?id=46846

نمایش رو در سانس اول دیدم... از هر نظر نسبت به دیگر کارهایی که امسال تو جشنواره دیدم به مراتب بهتر بود. کارگردانی، طراحی صحنه، لباس، بازیها، نور.... خسته نباشید به گروه.