«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواریاست برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفتوگو درباره زمینههای علاقهمندی مشترک، خبررسانی برنامههای جالب به همدیگر و پیشنهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال
به سیستم وارد شوید
خیلی خوب بود. برای من اولین ویژگیِ تیاتر خیلی خوب این است که هفت دقیقه بعد از شروع نمایش دیگر هیچ جای فکر و حواسم به بیرون از سالن معطوف نباشد. این اتفاق کم پیش میاید. ولی حین دیدن نمایش پچپچه های پشت خط نبرد اتفاق افتاد. بازی ها خیلی روان. دیدار با تالار مولوی بعد از سال ها هم خیلی دلچسب بود.
متوجه رنج بازیگران، و روح محترم نمایشنامه هستم. ولی من نمایش را دوست نداشتم. فریاد زدن، خود را به زمین کوفتن، با صدای پای مهیب به جلو و عقب عقب دویدن چند بار کار میکند؟ آیا غیر از این است که اگر میخواهیم از یک عمل اغراق شده( مثلا فریاد ها همراه با بدون افکت صوتی - و یا کوفتن بدن بازیگر به زمین ) استفاده کنیم باید این کار را با وسواس و کمیت پایین انجام دهیم؟ سه بار جیغ اثر خودش را دارد - ولی 300 جیغ عین سکوت است. خالی ، بی اثر و بدن خلاقیت. درود.
واقعا عالی بود. باورم نمیشه جابر رمضانی چطور تونست کاری به بدی "سوراخ" داشته باشه وقتی تیاتر خوبی مثل "صدای آهسته ی برف" رو کار کده بود.
دیروز این کار را دیدم. عالی بود.
نویسنده ی اثر - آنتوان چخوف - در اطلاعات نمایش ذکر نشده است.