سال‌ها بود محرم تمایلی به دیدن تئاتر نداشتم، امسال اولین روز محرم، به تماشای اولین اجرای کریمولوژی نشستم. فارغ از خاله خانباجی‌هایی که متاسفانه کنارم نشسته بودند و وسط بازی دلنشین مجید رحمتی یکهو یادشان می‌آمد که امروز عروس شمسی خانم همسایه فلان گفته و بیسار کرده، بازی مجید رحمتی عجیب به دلم نشست، کارگردانی و طراحی رضا بهرامی هم و استفاده از نور و ابزارهای مناسب صحنه، جذابیت این کار را دو چندان کرده بود. تنها دریغم این بود که ای کاش مهران رنجبر وقت بیشتری برای نگارش صرف کرده بود. البته باید گفت بازی رحمتی و کارگردانی بهرامی چنان همراهت می‌کنند که نقص‌های متن آنچنان توی ذوقت نمی‌زند و تو همراه می‌شوی با لبخند و غم و دریغ و رحمتی استادانه به تو گوشه‌هایی از همه نمایش‌های ایرانی نشان می‌دهد و همراه می‌شوی با دریغی که نمایشگر ایرانی روی صحنه (کریم شیره‌ای یا مجید رحمتی؟؟؟؛‌ فرقی نمی‌کند) می‌خورد از فراموشی،؛ چه فراموشی هنرمند به سان بازیگر زندگی در تئاتر و چه فراموشی نمایش‌هایی که زمانی هنر این سرزمین را تا به اینجا رسانده‌اند. خشم حس بعدی است که تو را فرا می‌گیرد از این رو که چرا هنر که رسالتش برای مدت‌ها نقد و نغز بوده است، امروز تنها پوسته‌ای است بزک کرده. بعد از مدت‌ها حال دل من با دیدن این اجرا خوب شد،‌ شما هم امتحان کنید،‌ شاید شما هم با من همراه شدید.