نمایش سیزده نمایش تاثیر گذاریه که میتونه فکر، احساس و حتی کارکرد بدنتو برای دو ساعت و نیم تحت کنترل خودش بگیره واینکه حتی چند روز پس از دیدنش هم باز بهش فکر کنی و لحظاتی ازاون در ذهنت مرور بشه.این نمایش ازنظر موضوع و مفهوم برای من خیلی جالب بود چون رو موضوعی دست گذاشته بود که دغدغه همیشگی من بود،رویکرد دینی و مذهبی که اخلاق و زیر پا میذارن و البته اخلاقی که خودش از نظر فلسفی نسبی انگاشته میشه،اینکه چطور یک انسان به خودش حق کشتن دیگری رو میده و حتی اینکه آیا اعدام کار درستیه؟؟ درباره نحوه اجرای این نمایش خلاقیت های زیادی به کار رفته بود اغراق های بسیار برای رساندن عمق وحشتناک موضوع..استفاده از موسیقی های تکرار شونده باعث می‌شد تماشاگر همراه و همدل شخصیت ها بشه (من بسیار از بخش های پخش موسیقی و همراهی بازیگر ها لذت بردم از جذابیت های ریز و زیبای نمایش بود)گویی که شخصیت هارو با اعماق وجودش میشناسه و درک میکنه استفاده از شخصیت هایی که تقریبا همه اقشار یک جامعه رو در بر گرفته بود که خوده این کار ایجاد همدلی بیشتری می‌کرد...از بازی ها هم که نگم بعضی از بازی ها واقعا عجیب تکان دهنده و باور پذیر بود... نقش تامی درخشان بود و حتی نجوا هایی مبنا بر تحسین این بازیگر در تماشاگران هنگام اجرای نمایش هم شنیده می‌شد بازی های ریز و کاملا حساب شده این شخصیت عمیق و پر از جزئیات بود.
زن سرطانی و همسرش که کاملا در معرض توجه بودند و قسمت مربوط به آنها اشک خیلی ها رو دراورد.شخصیت لال ‌‌و شخصیت که دندون طلا داشت هم همینطور بود(این چند شخصیت واقعا بی نظیر بودن به نظرم).لباس شخصیت ها که خود خبر از ادامه نمایش میداد و کد های پارت اول هم جذابیت خاص خودش رو داشت .درکل نمایش خاصی بود و قابلیت نقش بستن در ذهن مخاطب تا سال‌های سال رو داشت...فقط یک سوال برای من پیش اومد اونهم این بود که این حجم از خشونت که میتونه سال‌ها تماشاگر رو درگیر کنه با ذهن بازیگران نمایش چه میکنه؟!..امیدوارم تونسته باشم بخشی از حق مطلبو درباره این نمایش ادا کنم. باتشکر از عوامل این نمایش که این حس عجیب و خاص رو به ما هدیه دادن...